Η παραφιλολογία για τους 180 στο πρώτο μνημόνιο

Επειδή συνεχίζεται η παραφιλολογία ότι ο Παπανδρέου το 2010 δεν ζήτησε να ψηφιστεί το μνημόνιο με 180 εκθέτοντας το Σαμαρά, για να καρπωθεί δήθεν όλη τη δόξα μόνος του μετά την έξοδο από το μνημόνιο, είμαι αναγκασμένος να επανέλθω για πολλοστή φορά με καθαρές κουβέντες και να πω

Θα ήταν πολιτικά πολύ βολικό για την τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και τον πρωθυπουργό Παπανδρέου προσωπικά η ψήφιση του πρώτου Μνημονίου με 180 ψήφους.

Το ρίσκο όμως θα ήταν εθνικά απαγορευτικό και κανείς δεν δικαιούται να παίζει τις τύχες της χώρας στα ζάρια, όπως το έπραξε ανεύθυνα και τυχοδιωκτικά ο Τσίπρας με τον Βαρουφάκη και παραλίγο να οδηγήσουν τη χώρα στα βράχια.

Ας πούμε όμως ότι έπρεπε να το τολμήσει. Για να ψηφιστεί με 180, θα χρειαζόταν υπεύθυνη αντιπολίτευση που αποδεδειγμένα δεν υπήρχε και συνεπώς, κανείς, απολύτως κανείς, δεν μπορούσε να εγγυηθεί ότι θα υπήρχαν αρκετοί βουλευτές της αντιπολίτευσης που θα στήριζαν το πρώτο Μνημόνιο. Και αν δεν ψηφιζόταν αντιλαμβάνεται κανείς σε τι κατάσταση θα είχε περιέλθει η χώρα.

Άλλωστε, οι στενότεροι συνεργάτες του τότε αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης έχουν αποκαλύψει ότι ο Σαμαράς είχε αποφασίσει να μην το ψηφίσει αρκετές μέρες πριν τη ψηφοφορία: «μας το ανακοίνωσε 3 μέρες πριν, μας είπε να το κρατήσουμε για να μην βγει στον τύπο και αρχίσει να γίνεται αυτή η σπέκουλα»

Δείτε, Χρ. Λαζαρίδης, από 33’30’’ στο ακόλουθο βίντεο: http://folders.skai.gr/main/theme?id=305&locale=el

Ο ίδιος ο Παπανδρέου σε πρόσφατη συνέντευξη του, για μια φορά ακόμα, είπε την αλήθεια στην Σια Κοσιώνη: «Είχα πάρει το 2010 τον Σαμαρά και του είπα θέλω την στήριξή σου. Ο κ. Σαμαράς μου είχε πει ξεκάθαρα ότι δεν θα το ψηφίσει. Άρα εγώ ή θα πετούσα την ευθύνη στον Σαμαρά ή θα είχα τον κίνδυνο να μην περνούσε και να μην παίρναμε την πρώτη δόση. Έπρεπε εγώ να αναλάβω την ευθύνη μου. Δεν την ανέλαβε ο κ. Σαμαράς. Πολιτικά μπορεί να με βόλευε. Δεν βόλευε όμως τη χώρα».

Αποδεικνύεται λοιπόν, ότι ο Παπανδρέου επιδίωκε διακαώς την συναίνεση του πολιτικού κόσμου, την συναίνεση όλων και του Σαμαρά και του Τσίπρα, τους οποίους είχε επανηλλειμένα ενημερώσει επαρκώς για τον κίνδυνο να χρεοκοπήσει η χώρα.

Οι μικροπολιτικές όμως σκοπιμότητες δεν επέτρεψαν τότε στην αντιπολίτευση, μείζονα και ελάσσονα, να στηρίξει την εθνική προσπάθεια να μην χρεοκοπήσει η χώρα.

Και η χώρα θα χρεοκοπούσε διότι σε περίπτωση που δεν ψηφιζόταν με 180 το μνημόνιο και μέχρι να αναληφθούν καινούργιες πρωτοβουλίες από την κυβέρνηση για το δέον γενέσθαι, αν βεβαίως προλάβαινε, θα χανόταν πολύτιμος χρόνος που δεν υπήρχε.

Θα αναρωτιέστε όμως γιατί ήταν πολύτιμος ο χρόνος. Προσέξτε. Διότι μετά από όλες τις απαραίτητες διαδικασίες έγκρισης (Ε.Ε. και ΔΝΤ) και τεχνική προεργασίας και χωρίς να έχει χαθεί καθόλου χρόνος, η εκταμίευση της πρώτης δόσης του δανείου των 110 εκατ. ευρώ έγινε στις 18 Μαΐου του 2010 το μεσημέρι, λίγες μόνο ώρες πριν σκάσει ομόλογο 8.5 δισ ευρώ στα χέρια Ιδιωτών που έληγε τα μεσάνυχτα προς 19 Μαΐου.

Τι σημαίνει αυτό; Μια μέρα να είχαμε καθυστερήσει ακόμα, η χώρα θα είχε βουλιάξει, διότι δεν υπήρχε τότε κανείς απολύτως κανείς διατεθειμένος να βοηθήσει πλην της Ευρώπης όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια.

Με βάση αυτά τα δεδομένα των χρονικών περιορισμών μπορούσε ποτέ ο Παπανδρέου να παίξει μικροπολιτικά παιχνίδια σε βάρος της τύχης της χώρας; Η άμεση απάντηση είναι ΟΧΙ. Δεν έπαιξε τη χώρα στα ζάρια, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες του. Η απόφαση του λοιπόν να μην ακολουθήσει την ιστορική πεπατημένη στη χώρα της αποφυγής του πολιτικού κόστους αποτέλεσε πολύτιμο εθνικό κεφάλαιο που βοήθησε την Ελλάδα στην πιο κρίσιμη στιγμή της σύγχρονης ιστορίας της.

(απο Σταύρος Στραβ. στο fb)