Πώς φτάσαμε στη χρεοκοπία

Πριν καταναλώσουμε τις διάφορες δοξασίες για τα ξένα κέντρα που υποτίθεται ότι συνωμότησαν για να εξοντώσουν τον περήφανο ελληνικό λαό και να κάνουν τη χώρα αποικία χρέους, θα έπρεπε να γνωρίζουμε ότι το δημόσιο χρέος δημιουργείται με δύο τρόπους: Ο πρώτος είναι τα ελλείμματα του προϋπολογισμού, όταν δηλαδή το δημόσιο ξοδεύει περισσότερα από όσα εισπράττει, και ο δεύτερος είναι οι τόκοι που πληρώνει το κράτος για να εξυπηρετήσει δάνεια που πήρε στο παρελθόν εξαιτίας παλιότερων ελλειμμάτων.

Οι έννοιες του πρωτογενούς ελλείμματος και του πρωτογενούς πλεονάσματος μας επιτρέπουν να ξεχωρίζουμε τα αποτελέσματα που δημιουργούνται στην τρέχουσα διαχείριση από τα βάρη των παλιών χρεών. Πρωτογενές έλλειμμα έχουμε όταν τα χρήματα που συγκεντρώνει το κράτος δεν φτάνουν για να καλύψουν τα έξοδά του πριν πληρώσει τους τόκους. Αντίστοιχα, πρωτογενές πλεόνασμα έχουμε όταν περισσεύουν χρήματα στο κράτος, πάλι πριν την πληρωμή των τόκων.

Από το 1994 μέχρι το 2002 στην Ελλάδα είχαμε συνεχώς πρωτογενή πλεονάσματα, ενώ από το 2003 έως το 2013 είχαμε πρωτογενή ελλείμματα. Είναι εντυπωσιακό ότι το πρωτογενές έλλειμμα του 2003 ήταν δεκαπέντε φορές μικρότερο από το αντίστοιχο του 2009. Ο πίνακας αποτυπώνει τα πρωτογενή αποτελέσματα ως ποσοστά επί του ΑΕΠ, το οποίο φούσκωνε τα χρόνια πριν τη χρεοκοπία από την κατανάλωση των δανεικών που μοίραζε το κράτος. Αν δούμε τις πρωτογενείς δαπάνες του κράτους σε ευρώ, τα πράγματα γίνονται πιο χειροπιαστά.

Εξέλιξη δημόσιας φαρμακευτικής δαπάνης 2004-2009 (από Απολογιστικά Στοιχεία ΓΓΚΑ & Φαρμακευτικής Οίκου Ναύτου)

του Σπύρου Βλέτσα, 15/04/2015, στην Athens Voice, για περισσότερα: εδώ