Για τον Γιώργο

Πρέπει να στηρίξουμε τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου στην προσπάθειά του να περιγράψει την ελληνική κρίση και την προσωπική του συμβολή και εμπλοκή με αυτή.

Πρέπει να το κάνουμε, όχι γιατί έχουμε κάποια υποχρέωση στον ίδιο αλλά γιατί υποχρεούμαστε να συμβάλλουμε στην ανάδειξη αυτού που αντιπροσωπεύει.

Και πρέπει το κάνουμε περήφανα. Έχοντας εκπληρώσει το χρέος μας προς την αμφιβολία και την αναζήτηση της αλήθειας. Γιατί πλέον, μετά από 5 χρόνια μπορούμε να καυχηθούμε ότι δεν επιτρέψαμε στους εαυτούς μας να βολευτούν στα μαξιλάρια της βεβαιότητας. Αναρωτηθήκαμε, ψάξαμε, προβληματιστήκαμε για τις καίριες πολιτικές προεκτάσεις της ιστορίας του Γ.Π. Και το κάναμε με υψηλό κόστος, το κόστος να αφήσουμε έναν άνθρωπο στον οποίο πιστέψαμε, μόνο του στις δύσκολες στιγμές. Δεν θα μας κρατήσει κακία όμως, αφενός γιατί δεν μασάει στα δύσκολα και αφετέρου γιατί και ο ίδιος επιθυμούσε το να ψάξουμε, να έχουμε αμφιβολίες να επεξεργαστούμε τις πολιτικές προεκτάσεις που συνδέονται με το πρόσωπό του.

Δεν πρέπει να σταθούμε στο δικαστικό σκέλος. Όχι γιατί δεν έχουμε άποψη. (Tα ενδιαφέροντα σημεία της δίκης Παπακωνσταντίνου:  https://medium.com/p/c63d0fd3cdd3 )

Άποψη πλέον έχουν όλοι, τα στοιχεία είναι εκεί και η κριτική της δικαστικής απόφασης είναι πλέον ολοκληρωμένη για όποιον θέλει να δει το θέμα αντικειμενικά. Δεν θα σταθούμε στο δικαστικό σκέλος, γιατί αντίθετα με πολλούς από τους διώκτες του ΓΠ, εμείς, τις τελεσίδικες αποφάσεις αυτής της δικαιοσύνης που μας πληγώνει και μας θυμώνει σχεδόν κάθε μέρα, επιμένουμε να τις σεβόμαστε με μανία.

Θα πρέπει ωστόσο να σταθούμε στο πολιτικό σκέλος. Αυτό που θέλει να επιβάλλει την άποψη ότι ο ΓΠ δεν αναγορεύθηκε απλά ένοχος αφαίρεσης ονομάτων από μία λίστα αλλά αναγορεύθηκε ένοχος για την έλευση της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα. Για την καταστροφή της.

Ε σε αυτό θα πρέπει να απαντήσουμε.

Και θα το κάνουμε για τους παρακάτω λόγους:

Είναι απαραίτητο να σταθούμε απέναντι στη δημιουργία εύκολων απαντήσεων, εύκολων βεβαιοτήτων, εύκολων εχθρών. Αν κάτι έχει αποδειχθεί στην πράξη είναι ότι η καθολική στοχοποίηση ανθρώπων μόνο προσωρινά κάνει κάποιους να κοιμούνται ήσυχοι τα βράδια θεωρώντας ότι ξόρκισαν τις δικές τους ευθύνες. Σε κάθε λογαριασμό της εφορίας, σε κάθε επίδομα ανεργίας, σε κάθε νυκτερινή τροπολογία στη βουλή, σε κάθε διορισμό κολλητού, κάθε μέρα, κάθε πολίτης καταλαβαίνει πόσο λάθος έκανε όταν επέλεγε να ρίξει όλη την ευθύνη σε ελάχιστα πρόσωπα προσδοκώντας ότι έτσι το πρόβλημα της χώρας του, το πρόβλημά του, θα λυθεί. Ε λοιπόν όχι μόνο δεν λύθηκε αλλά επιδεινώθηκε και αυτό από μόνο του αρκεί για να πείσει κάθε λογικό άνθρωπο πόσο απολίτικη αλλά και ατελέσφορη είναι μία τέτοια στάση.

Ένας μεγάλος αριθμός πολιτών που καυχιέται ότι γνωρίζει τα κόλπα των διεθνών οργανισμών, των δανειστών, των χρηματοοικονομικών κέντρων και των παγκόσμιων συμφερόντων, έκανε ότι δεν κατάλαβε τα κόλπα που έπαιξαν σε βάρος του τα εγχώρια κλειστά συστήματα, τα ελληνικά πλυντήρια μαύρου χρήματος, οι συμπατριώτες μας καναλάρχες, τα ομορφόπαιδα με τις ταρίφες στο ΣΔΟΕ, οι αναρίθμητοι υπάλληλοι χωρίς αντικείμενο, οι καλοπληρωμένοι συνταξιούχοι, οι μεγαλοεργολάβοι και μεγαλοβιομήχανοι. Όλοι ήξεραν τι σχεδιάζεται στη Νέα Υόρκη αλλά αγνοούσαν το τι σχεδιαζόταν στο Κολωνάκι. Γιατί; Γιατί όταν φταίει για όλα ο Παπακωνσταντίνου δεν χρειάζεται να φταίει κανένας άλλος συμπολίτης μας. Η βολική βεβαιότητα, η καθησυχαστική απάντηση στον καθρέφτη μας κάθε πρωί. Η βάση πάνω στην οποία ο εγχώριος παρασιτισμός, η εγχώρια κλεισούρα, έστησε το σχέδιο της και τελικά παρέμεινε ζωντανή για να συνεχίζει να μας κρατάει πίσω.

Ο Παπακωνσταντίνου έφυγε και κυνηγήθηκε, αλλά η χώρα έκλεισε περισσότερο, οι συντεχνίες ξεθάρρεψαν, ο κρατισμός ξεσάλωσε, οι γάτες των ιμαλαΐων ξανανέβηκαν στα κεραμίδια και οι τσέπες άδειασαν πληρώνοντας υπαλλήλους, συνταξιούχους, καναλάρχες, εργολάβους, ΔΕΗτζίδες, συμβούλους και λοιπούς κρατικοδίαιτους. Ο Παπακωνσταντίνου έφυγε και όλοι αυτοί παρέμειναν σχεδόν άθικτοι. Είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, εμείς αυτά τα δύο γεγονότα θα πρέπει να τα συνδέσουμε με σχέση αιτίου-αιτιατού, γιατί πλέον έχουμε κάθε βάση και κάθε στοιχείο για να το κάνουμε. Άλλωστε δεν είναι δύσκολο, μπορεί να το κάνει ο καθένας απλά ανατρέχοντας στα πεπραγμένα του Γ.Π. ως υπουργού οικονομικών. Μπορεί ο καθένας να βγάλει συμπεράσματα για το ποιοι μπήκαν στο θεσμικό στόχαστρο και γιατί αντέδρασαν όπως αντέδρασαν. Προσοχή ωστόσο, τα συμπεράσματα αυτά βλάπτουν σοβαρά τις βεβαιότητες και την ήσυχη συνείδηση.

Τέλος, ίσως ο πιο σημαντικός λόγος που θα πρέπει να μας καθοδηγεί στη στήριξη του Παπακωνσταντίνου είναι το πολιτικό φαινόμενο της “μαρμάγκας”. Όπου και αν πας, όπου και αν σταθείς, αν είσαι κάτω από 45 και θέλεις να ασχοληθείς με τα κοινά, η νουθεσία είναι μία, κοινή και πανταχού παρούσα. Πού πας να μπλέξεις, θα σε φάει η μαρμάγκα. Θα σε φάνε ζωντανό. Θα καταλήξεις στα δικαστήρια αν τα βάλεις μαζί τους. Θα καταστραφείς ηθικά και οικονομικά.

Ε αυτό δεν πρόκειται να γίνει αποδεκτό. Η χρησιμοποίηση παραδειγμάτων σαν του Γ.Π. ως αποτρεπτικά για την συμμετοχή των νέων και ικανών ανθρώπων στην πολιτική αποτελεί καίριο πλήγμα στη δημοκρατία. Έχουμε χρέος απέναντι στη γενιά μας και τις επόμενες γενιές να αποδείξουμε ότι η μαρμάγκα δεν είναι τόσο ισχυρή όσο φαίνεται -ότι δεν είναι αήττητη. Έχουμε υποχρέωση να αποδείξουμε ότι στη δημοκρατία και την πολιτική δεν παίζουμε την προσωπική μας ζωή και τα δικαιώματά μας κορώνα γράμματα. Θα πρέπει να αποδείξουμε ότι κανένας δεν μπορεί να αποτρέψει την συμμετοχή μας δια του φόβου της στοχοποίησης. Και θα το πράξουμε κόντρα σε κάθε “βεβαιότητα”, κόντρα σε κάθε λαϊκό δικαστήριο, κόντρα σε κάθε θεωρία συνωμοσίας, κόντρα σε κάθε εύκολο στόχο και τεχνητό εχθρό σε αυτή τη χώρα.

Το όραμα μας για μία ανοιχτή χώρα, μια ανοιχτή κοινωνία, περνάει υποχρεωτικά από τη στήριξη των ανθρώπων που προσπάθησαν να τις υπηρετήσουν με κάθε κόστος και το πλήρωσαν ακριβά. Θα το κάνουμε αναλαμβάνοντας το δικό μας μικρό μερίδιο του κόστους, το δικό μας μικρό μερίδιο του ρίσκου. Όχι επειδή το χρωστάμε σε αυτούς. Θα το κάνουμε επειδή χρειαζόμαστε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο τους επόμενους.

του Χρήστου Λόλα, στο epikairo.gr, 02/05/2016, για περισσότερα: εδώ