Ο δρόμος προς τα Ζάππεια, του Πάσχου Μανδραβέλη

Στη Γενική Θεωρία της Σχετικότητας ο Αλμπερτ Αϊνστάιν εξηγεί τη βαρύτητα διά των καμπυλώσεων που κάνει η μάζα στον χωρόχρονο. Στα εγχειρίδια εμφανίζεται σχηματικά ένα μεγάλο σώμα (π.χ. ο ήλιος) που βουλιάζει ένα νοητό πλέγμα και σ’ αυτό το «βούλιαγμα» κινούνται τα πάντα· από τους πλανήτες μέχρι το φως. Κάπως έτσι είναι και η πολιτική ζωή του τόπου. Κάποια βαρίδια καμπυλώνουν το πεδίο και όλα γίνονται αέναος χορός, σαν αυτόν του πλανητικού συστήματος. Η αντιπολίτευση αντιπολιτεύεται επί παντός και η κυβέρνηση (που πριν αντιπολιτευόταν επί παντός) καταγγέλλει την αντιπολίτευση για... τυφλή αντιπολίτευση.


Οσοι πίστεψαν ότι η εκλογή του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της Ν.Δ. θα άλλαζε τους θεμελιώδεις νόμους του πολιτικού συστήματος πρέπει να το ξανασκεφτούν. Τα βαρίδια είναι τόσο πολλά και τόσο μεγάλα που οι πλανήτες θα εξακολουθήσουν να κινούνται στις στρεβλές τροχιές που τα βαρίδια δημιουργούν. Ετσι και η Ν.Δ. γυρίζει σταδιακά στην εποχή του «αντιμνημονίου», τότε που «δεν συναινούσε στο λάθος» αλλά ψήφιζε κάποιες διατάξεις.

Είναι κατανοητή η πικρία των στελεχών της. Δικαιολογημένη και η κριτική τους για τα λαϊκιστικά κόμματα που έκαναν ισοπεδωτική αντιπολίτευση σε αναγκαία μέτρα και τώρα ως κυβέρνηση παίρνουν χειρότερα. Μπορούν να ειπωθούν πολλά για το υπερταμείο αποκρατικοποιήσεων, αλλά ήταν μέρος της συμφωνίας του Ιουλίου στην οποία συναίνεσαν. Δεν κατανοούμε τι πρόβλημα υπάρχει με τον «κόφτη» δαπανών. Οπως, ορθώς επεσήμανε ο κ. Μπάμπης Παπαδημητρίου, αν η κυβέρνηση της Ν.Δ. (2004-2009) είχε την υποχρέωση να τον εφαρμόσει, το κράτος δεν θα δημιουργούσε πρόσθετα ελλείμματα, πέρα από τα προϋπολογισθέντα, ύψους 37 δισ. ευρώ.

Ο δρόμος προς τα Ζάππεια είναι στρωμένος με δικαιολογημένα γινάτια. Ναι μεν η κυβέρνηση είναι καταστροφική, αλλά η επόμενη θα είναι χρήσιμη μόνο αν ξεφύγει από τη στείρα αντιπαράθεση του παρελθόντος. Η αντιπολίτευση επικρίνει σκληρά, αλλά οφείλει να ψηφίσει τουλάχιστον όσα η Ν.Δ. δεν μπόρεσε να κάνει από τον φόβο του ΣΥΡΙΖΑ.

Υπάρχει κι ένας επιπλέον λόγος: η αρμονία του σύμπαντος διαταράσσεται όταν κάποια άστρα καταρρέουν. Τότε, η μάζα γίνεται τόσο πυκνή και ο χωρόχρονος καμπυλώνει τόσο πολύ, που δημιουργούνται μαύρες τρύπες οι οποίες καταπίνουν όλα όσα υπάρχουν γύρω τους. Καλό είναι να θυμόμαστε ότι οι μαύρες τρύπες δεν είναι και τόσο σπάνιες στο σύμπαν. Ούτε στην ιστορία...


του Πάσχου Μανδραβέλη, 21/05/2016, Η Καθημερινή, για περισσότερα: εδώ