Πριν από ένα χρόνο η μισή Ελλάδα ονειροβατούσε ότι θα άλλαζε την Ευρώπη. Πώς; Προτείνοντας τη στράτευση γυναικών, την απόρριψη γάμων μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών, το διορισμό σε κρατικές θέσεις των απογόνων των συμμετεχόντων στον εμφύλιο, απειλώντας επίσημα για «το άνοιγμα των συνόρων μας σε τζιχαντιστές», αποφασίζοντας την αύξηση των εισιτηρίων στα ΜΜΕ, μετατρέποντας τη δημόσια τηλεόραση σε όργανο προπαγάνδας, διατηρώντας το κρατικό μονοπώλιο στα πανεπιστήμια, ανεβάζοντας την προκαταβολή φόρου στο 100% και άλλα πολλά με φόρα προς τα πίσω. Λάθος τρόπος, λάθος δρόμος. Επειδή η Ευρώπη δεν χρειαζόταν μια συντηρητική αριστερή-ακροδεξιά στροφή (κάπως σαν την στροφή 360 μοιρών που πάλευε τότε ο πρθ!), απολύτως λογικά απέρριψε τις ιδεοληπτικές εμμονές της κυβέρνησης Τσίπρα - Καμμένου.
Τη μόνη πολιτική δράση που έχει σπρώξει η Ελλάδα στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες από την εποχή της δημοκρατίας των «βελανιδιών» της αρχαιότητας είναι η εφαρμογή της οικονομικής διαφάνειας μέσω του προγράμματος δι@ύγεια. Η μόνη ελληνική ιδέα που ενδιαφέρει τα διεθνή πολιτικά think tanks είναι η δι@ύγεια. Αν θέλαμε να κάνουμε την Ευρώπη περισσότερο δίκαιη και προοδευτική θα έπρεπε να ζητήσουμε η δι@ύγεια να επεκταθεί στους θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης και στις υπόλοιπες χώρες μέλη. Η προηγούμενη «ενδιαφέρουσα» ελληνική ιδέα ήταν πολλά χρόνια πριν, η παρασκευή καφέ φραπέ! Η πολιτική του φραπέ συνεχίζεται στη χώρα με τεράστια επιτυχία και συνοδεύεται με την αραχτή πολιτική φρέντοκαπουτσίνο.
Η δι@ύγεια χτίστηκε ως κυβερνητική ιδέα τον Νοέμβριο του 2005 ως πρόταση νόμου από τον Παπανδρέου, θεσμοθετήθηκε στις 30/6/2010 από τον επίμονο κηπουρό Ραγκούση και τους σύμβουλούς του, με κόντρα τον Σύριζα και τη ΝΔ και με υποστήριξη βαριά καρδιά από το μισό Πασόκ, και ψηφίστηκε και υποστηρίχθηκε από τις μεταρρυθμιστικές δυνάμεις της κοινωνίας. Τα ΜΜΕ και οι εφημερίδες της εποχής δεν είχαν ενδιαφερθεί καθόλου. Ενδιαφέρουσα ήταν η συζήτησηστη Βουλή όσον αφορά το ρόλο και το στόχο των κομμάτων που «αγωνίζονται» για τη διαφάνεια. Ποιος πολιτικός αρχηγός καταψήφιζε τότε «∆ιότι τον κόσµο δεν τον ενδιαφέρει αν θα δηµοσιευθεί το όνοµα ενός νέου διοικητή ενός οργανισµού. Τον ενδιαφέρει να µάθει ποιοι ήταν συνυποψήφιοί του, µέσα από ποια διαδικασία προκρίθηκε, ποια ήταν τα προσόντα του, δηλαδή, αν πραγµατικά είχε τα προσόντα εκείνα για να γίνει διοικητής ενός οργανισµού» και τώρα διορίζει όποιον συγγενή βουλευτή το απαιτεί, αρκεί να ψηφίζει τις ΠΝΠ του δικού του 3ου μνημονίου στη Βουλή; Προσπάθεια να την ξηλώσουν, έγινε από τον Κυριάκο Μητσοτάκη ως υπουργό της κυβέρνησης Σαμαρά «με τη διακριτική ευχέρεια του συντάκτη να αναρτεί» και «εκτός κι αν ορίζεται διαφορετικά σε ειδικές διατάξεις», και άλλες 2 φορές περιορίστηκε από την κυβέρνηση Τσίπρα, γιατί η δι@ύγεια χτυπά πελατειακά συμφέροντα και ενοχλεί τη λειτουργία του παρασιτικού κομματικού κράτους. Αν κάτι πόνεσε και μείωσε το πελατειακό κράτος τα τελευταία 5 χρόνια και συγκράτησε τη σπατάλη είναι η εφαρμογή της σε όλες τις οικονομικές συμβάσεις. Χωρίς τη διαύγεια θα ήμασταν και χρεοκοπημένοι και «κερατάδες» και θα ταΐζαμε ακόμη και τώρα κρυφά και πλουσιοπάροχα τα λαμόγια της διαφθοράς.
Το ερώτημα είναι αν η Ελλάδα έχει να προτείνει κάτι άλλο μετά τη δι@ύγεια; Το επόμενο ελληνικό σχέδιο για την προοδευτική στροφή ας είναι για αρχή η θέση 18 για το «τελικό κείμενο» της απλοποίησης των διατάξεων κάθε νόμου και μεταβολών του σε έναν. «Το “τελικό κείμενο’’ ευνοεί τη διαφάνεια, βάζει φρένο στην πολυνομία, απλουστεύει τη ζωή του πολίτη, αποτρέπει τις “φωτογραφικές διατάξεις’’». Ιδέες σαν αυτές υπάρχουν πολλές, αλλά τα κόμματα που τις υποστηρίζουν είναι ελάχιστα. Και κάποιοι θέλουν τα κόμματα αυτά να είναι αδύναμα. Και οι ψηφοφόροι επιλέγουν να ακούν όποιους τους χαϊδεύουν τα αυτιά με ψέματα, παρά να ακούν αλήθειες και να τις επιλέγουν. Προτιμούν να περιμένουν μακάρια και παθητικά για «μπαράζ προσλήψεων 45.737 θέσεις στο δημόσιο» και «αυξήσεις 110 ευρώ στους μισθούς στο δημόσιο», παρά να αγωνίζονται να υλοποιήσουν όσα έπρεπε να είχαμε κάνει εδώ και χρόνια.
Για να πραγματοποιηθεί έστω το «τελικό κείμενο» δεν αρκεί να το ζητά το Ποτάμι μόνο του, πρέπει να το ζητήσουμε-απαιτήσουμε το ποτάμι των πολιτών. Αν θέλουμε να κάνουμε την Ελλάδα περισσότερο δίκαιη και προοδευτική (αν θέλουμε να κάνουμε την Ελλάδα Ευρώπη), θα πρέπει να διεκδικούμε περισσότερη διαφάνεια, περισσότερο φως και αλήθεια, και να ψηφίζουμε στις εκλογές με μεγαλύτερη διαύγεια στη σκέψη μας. Θα πρέπει οι πολίτες να επιλέγουμε πολιτικούς που έχουν σχέδιο και πολιτικές, και εργάζονται σε βάρος των εκλογικών τους «συμφερόντων». Όσοι έβαλαν πλάτη την 1η φορά των μεταρρυθμίσεων, θα πρέπει να βάλουν και πάλι. Και θα πρέπει να βοηθήσουν δυναμικά όσοι εκ των υστέρων με τη «διαύγεια» χθες, με το «τελικό κείμενο» αύριο, πιστεύουν ότι αξίζουμε ένα καλύτερο μέλλον από τα ψέματα των Συριζανέλ και τις γιαλαντζί μεταρρυθμιστικές υποσχέσεις του Μητσοτάκη. Ας το αποδείξουμε. Ας το διεκδικήσουμε.
απο Γιώργο Δημακόπουλο, Athens Voice, 30/01/2016, για περισσότερα: εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου