Σχόλιο του Σπύρου Χατ. για την 9η Νοεμβρίου

Remember, remember the 9th of November!

Νοέμβριος, 9: η μέρα μου.

Για δυο λόγους ελευθεριας:

• Η 9η Νοεμβριου, εχει καθιερωθει ως η Παγκοσμια ημερα κατα του αντισημιτισμού.
Αυτο γινεται σε αναμνηση της "Νυχτας των κρυσταλλων"..του πογκρομ κατα των Εβραιων, που οργανωσε το ναζιστικο καθεστως τον Νοεμβριο του 1938.

Η μερα πλεον συνδεεται και με τον αγωνα κατα του ρατσισμου και του νεοναζισμου.
Ο αντισημιτισμός ηταν "δημοφιλής" πρακτική και σε όλη την επικράτεια της τέως ΕΣΣΔ, ακόμα και λίγο πριν την περεστρόικα. 

Σε όλα τα σοβιετικά κρατικά πανεπιστήμια, υπήρχε ποσόστωση έως τα μέσα της δεκαετίας του 1980. 

Απαγορευόταν αριθμός μεγαλύτερος των 3-4 Εβραίων ανά σχολή. Είχαν κριθεί "πολιτικά αναξιόπιστοι". 

Θύμα τέτοιας φυλετικής διάκρισης έπεσε ο διεθνούς φήμης μαθηματικός Εβραίος, Πέρελμαν ο οποίος απέδειξε την εικασία του Πουανκαρέ το 2001. Ίσως το δυσκολότερο θεώρημα Γεωμετρίας που έχει επινοηθεί ποτέ.

• Παραλληλα, σαν σημερα πριν απο 27 χρονια (9/11/1989), γκρεμιστηκε το "τειχος του αισχους".

Το τειχος, που η αλλη πλευρα των ηττημενων της ιστοριας ειχε σηκωσει για να φυλακισει στον κομμουνιστικο..παραδεισο τους πολιτες της πρωην Ανατολικης Γερμανιας.

Αν και το τείχος αυτο πια δεν υπαρχει, γυρω μας πολλα ακομα "τείχη" περιμένουν τη στιγμη που θα γκρεμιστούν με πάταγο και αυτα.

Γυρω απο τον καθένα μας, στην μικρή-μεγαλειώδη καθημερινότητα μας, παρατηρούμε τα τείχη να στήνονται εδω και εκει.

Φυλακίζοντας ανθρώπους. Φυλακίζοντας επιλογες.

Φυλακίζοντας ζωες ολόκληρες.

Το τείχος του Βερολίνου, ειναι εκεινο που νοσηροι εγκέφαλοι του "κεντρικού σχεδιασμού" έφτιαξαν απο τσιμέντο, σε εναν δρομο.

Οταν ο ιστορικός χρόνος ηρθε, ηταν εύκολο να γκρεμιστεί.

Εύκολα γκρεμιζονται τα τσιμέντα. Λιγα σφυριά, την κανουν την δουλειά.

Ειναι αλλα αόρατα τείχη γυρω μας και μεσα μας, που θελουν πολυ κόπο για να τσακιστουν.

Θελουν θάρρος και γενναιότητα. Θελουν κουράγιο και μεγαλείο ψυχής.

Θελουν ελεύθερη σκέψη και θελουν γνωση και παιδεια.

Θελουν να δεχτούμε πολλές φορές, πως οσα μας έμαθαν ηταν λάθος..πως ηταν ψέμα.
Θελουν να δεχτούμε, πως ζούμε λάθος ζωη.

Τελος, θελουν να νοιαστουμε και για τις ζωες των αλλων.

Αυτα τα μη ορατά απο τα ματια τείχη, αυτα ειναι που οφείλουμε να γκρεμίζουμε μερα με την μερα, κομματι με κομματι, πετρουλα με την πετρούλα.

Αυτα τα τείχη, τα εντός μας, δεν φτιαχνουν γυρω μας πτώματα οπως το αλλο.

Μα αν κοιτάξετε καλα, δεν μπορει θα δείτε αυτον τον "θάνατο" στα ματια καθε πρόσφυγα...καθε αδύναμου μετανάστη...καθε αλλοθρησκου...καθε άθεου...καθε ανθρώπου με αναπηρία...καθε "διαφορετικού".

Όλων εκείνων που τα τείχη γυρω μας και μεσα μας, μας επιβάλλουν απέναντί τους μιαν αλλη συμπεριφορά.

Που τους αφήνει σε εναν κοσμο κρύο και μοναχικό.

Οπου βλέπετε τέτοια τείχη γυρω σας να υψώνονται, μην προχωράτε αδιάφοροι και διχως αντιδραση.

Οποτε αισθάνεστε τέτοια τείχη μεσα σας να ορθωνονται, σαρώστε τα με μια κραυγή εντός σας.

Αλλάζουμε τον εαυτο μας, πολεμάμε τις "βεβαιότητες" που μας έμαθαν ως "ιερές".
Απλώνουμε το χερι, σε όποιον δεν ζητά παρα μοναχα το ανθρώπινο δικαιωμα του να ζει ελεύθερος και με αξιοπρέπεια.

Και ετσι, να πεθαίνει.

------------------------

Ο φασισμος και ο κομμουνισμος, χρησιμοποιησαν μεχρις εσχάτων τα φοβικα συνδρομα της εποχης τους.

Μιλησαν για "καθαρους πατριωτες" και για "προδοτες".

Παρουσιατηκαν σαν κινημα

τα του λαου και τελικα σκορπισαν τον φοβο, πρωτα στους ιδιους τους λαους τους.

Εφτιαξαν στρατοπεδα, τειχη, φουρνους και γκουλαγκ...οπου υπεφερε, κομματιαστηκε και έλιωσε ο πολιτισμος και ο ιδιος ο ανθρωπισμος.

Εχθρευονταν με το ιδιο παθος, την δημοκρατια...την αλλη αποψη...την διαφορετικοτητα και καθε εννοια ελευθεριας.

Κατερρευσαν με παταγο, αφηνοντας πισω τους αιμα, σταχτες, ερειπια, κατεστραμμενα κρατη και διαλυμενες κοινωνιες.

Η φυσικη κατασταση του ανθρωπου, ειναι η ελευθερια.

Και μεσα σε αυτην να παλευει με αξιοπρεπεια, για να ξεχωρισει, να πετυχει, να ευτυχισει.

Ελευθερος να διαλεξει, με πληθωρα επιλογων αλλα και με δικη του όλη την ευθυνη για τις επιλογες του.

Το περιεχομενο της ευτυχιας του, το οριζει ο ιδιος.

Ουτε το "εθνος", ουτε το "κρατος", ουτε η "θρησκεια", ουτε η "κοινωνια".

Καθε ενας, με τους πορους του, τον χρονο του και την διανοηση του, ειναι ελευθερος να φτασει ως εκει που οι δυνατοτητες του τον πανε.

Ελευθερος να πετυχει. Ελευθερος να αποτυχει.

Ελευθερος να ζησει.

Δεν υπαρχουν ετοιμοι, ουτε ευκολοι "παραδεισοι".

Πισω απο συρματοπλεγματα ή τειχη, πισω απο την απομονωση και τον φοβο, δεν φτιαχνεται ευτυχια σε συνθηκες εργαστηριου.

Φτιαχνεται μονο εξαπατηση, χειραγωγηση, δακρυα, και τελικα θλιψη και καταστροφη.

Ο κοσμος μας -αυτος που ε ουτε την τύχη να ζουμε- ο κοςμος της ανοιχτής κοινωνιας, της δημοκρατίας και της ελεύθερης οικονομίας, ειναι ο καλύτερος κοσμος απο οσους υπάρχουν και απο οσους υπήρξαν ποτέ.

Παρα τις αδυναμίες του -εργο ανθρωπων ειναι- παρα τις προςκαιρες αδικίες του, παρα τα προβλήματά του: είπαμε και πριν, παραδεισοι ΔΕΝ υπάρχουν παρα μονον ως απάτη, που οδηγεί στην κολαση.

Μπροστα, υπαρχει μονο ενας δρομος: η ελευθερια.

Απο εκει, καθε ενας, μπορει να φτασει σε οσους και σε οποιους προορισμους θελει.

Απο εκει καθε ενας, βαδιζει στην επιτυχια ή στην αποτυχια του.

Κερδιζει την ευτυχια ή χτιζει τη δυστυχια του.

Ειναι ο μονος υπευθυνος, για το χαμόγελό του ή για τα δακρυα του.

Ομολογω, οτι θα ηθελα η χωρα μου σημερα να τιμά την πτώση του τείχους και να θυμαται την "νυχτα των κρυςταλλων" σαν μια κατάθεση πίστης στην ελευθερια και στην ανεξιθρησκεία.

Αλλα, ζητάω ισως πολλα.

Εμεις εδω ακομη δίνουμε μάχη κατα της ελεύθερης λειτουργίας των καταστημάτων τις Κυριακές, ή "υπερασπιζόμαστε την...σημαια" απο τα χεράκια ενος μικρού ποιδιου, που συμβαίνει να εχει εχει "αλλο" όνομα και αλλη καταβολή.

Ενα αλλο, σύμπαν. Μονο δικό μας...

ΥΓ: στην φωτό, το πρωτο θύμα του κόκκινου ολοκληρωτισμού γυρω απο το τείχος του αίσχους. Ο Peter Fechter, δεν ηταν ουτε 18 χρονων οταν προσπάθησε να περασει στον ελευθερο δυτικό κοσμο. Οι ανθρωποφυλακες του κομμουνιστικού παραδείσου, τον εκτέλεσαν. Ο μικρος Peter, αφέθηκε να αιμορραγεί αβοήθητος εκλιπαρώντας για βοηθεια επι μια περίπου ωρα. Οταν τελικα η ζωη εφυγε απο μεσα του, ενας φρουρός του καθεστώτος κουβάλησε πισω στον "παραδεισο" το άψυχο κορμί του. Οι "ευαίσθητοι" αριστεροι μας φιλοι, αυτοι που ΔΗΘΕΝ σκίζουν τα ιμάτιά τους για τον ανθρωπο και τα δικαιωματα του, σωπαίνουν. Ο Peter Fechter ανήκει στους "καλα να παθουν"...