Οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» και ο Καραμανλής

Αναρωτιέμαι πολλές φορές πώς θα αισθάνεται ο Κώστας Καραμανλής όταν θα βλέπει τις προσπάθειες των παρατρεχάμενων της αυλής του να προσπαθούν με κάθε τρόπο να ξαναγράψουν την ιστορία για να τον απαλλάξουν από τις ευθύνες του για την κρίση που περνά η χώρα.

Έξυπνος, χιουμορίστας, με αγάπη για την καλή ζωή, φανατικός αναγνώστης ιστορίας, με την ικανότητα δηλαδή να βλέπει από απόσταση τα πράγματα, θα πρέπει μέσα του να νιώθει μεγάλη περιφρόνηση για όλους αυτούς τους «χρήσιμους ηλίθιους» που αυτοεξευτελιζόμενοι σκαρφίζονται κάθε είδους σοφιστεία ή ψέμα για να τον δικαιολογήσουν. 

Την μία είναι οι Αμερικανοί που πήγαν να τον δολοφονήσουν και τον έσωσαν περαστικοί Ρώσοι πράκτορες. Την άλλη ήταν  ο Γιώργος Παπανδρέου που δεν πήρε εγκαίρως μέτρα. Και βέβαια διαχρονικά ο επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ Ανδρέας Γεωργίου που φούσκωσε το έλλειμμα. Τελευταίο κρούσμα το «μυθιστόρημα» του υπουργού του Γιάννη Παπαθανασίου, με τις χοντροκομμένες αλχημείες προκειμένου να φορτώσει τις δικές του προσωπικές ευθύνες σε άλλους. Για κακή του τύχη την Κυριακή δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή της Κυριακής έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδος, που δεν είχε γίνει γνωστή ως τώρα, η οποία παραθέτει όλα τα στοιχεία για το έλλειμμα του 2009, επιβεβαιώνοντας όσα ήδη γνωρίζαμε. Τον πρωτοφανή δηλαδή εκτροχιασμό στο πρώτο 9μηνο του 2009. Τέτοιο στριπτίζ είχαμε καιρό να δούμε. Στην έκθεση σημειώνεται χαρακτηριστικά ότι το έλλειμμα για ολόκληρο το 2009 θα κυμαινόταν μεταξύ 12% και 14% του ΑΕΠ. Όσο για τα πρόσθετα μέτρα που διαφήμιζε η κυβέρνηση Καραμανλή, δεν θα μείωναν το έλλειμμα περισσότερο από 1,2% του ΑΕΠ. Με αυτά τα δεδομένα, η εκτίμηση του κ. Παπαθανασίου για συγκράτηση του ελλείμματος στο 6% «δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ειλικρινής» σχολιάζει σαρκαστικά ο Γιάννης Παλαιολόγος, ο δημοσιογράφος που αποκάλυψε την έκθεση. Να προσθέσουμε απλώς ότι ήδη το 2008, επί Αλογοσκούφη, το έλλειμμα είχε φτάσει στο 10% του ΑΕΠ. Ο εκτροχιασμός δηλαδή δεν ήταν ένα στιγμιαίο αδίκημα, ήταν η συνολική χρεοκοπία της πολιτικής Καραμανλή.

Αλλά έχουν σημασία πια όλα αυτά; Έχει άραγε νόημα να γυρνάμε στο παρελθόν; Δεν πρέπει να μπει τέλος στον διχασμό, να υπάρξει ένα ελάχιστο επίπεδο εθνικής συνεννόησης; Σίγουρα ναι. Αλλά πώς μπορεί να επιτευχθεί αν δεν αποκτήσουμε μια κοινή βάση διαλόγου;

Στη Νότιο Αφρική χρειάστηκαν οι επιτροπές αλήθειας για να ξεπεραστούν τα μίση που είχε δημιουργήσει το απαρτχάιντ. Τηρουμένων των αναλογιών το ίδιο χρειαζόμαστε και εμείς. Όχι για να αυτομαστιγωθούν οι πολιτικοί μας αλλά για να βάλουμε ένα τέλος στα φαντάσματα του παρελθόντος.

Επτά ολόκληρα χρόνια μετά την ένταξη στο πρόγραμμα διάσωσης, έχουν γίνει τεράστιες προσαρμογές στη χώρα, η πλειοψηφία των πολιτών ωστόσο, με την παρότρυνση των πολιτικών, εξακολουθεί να πιστεύει ότι το πρόβλημα ήταν τα Μνημόνια. Χαιρόμαστε που θα βγούμε πιστεύοντας ότι θα έχουμε το ελεύθερο να επιστρέψουμε στις αγαπημένες συνήθειες του παρελθόντος. Ο μύθος ότι φταίνε κάποιοι τρίτοι, οι ξένοι, το παλιό σύστημα, οι τράπεζες ή ότι άλλο επιλέγει ο καθένας, παραμένει ζωντανός. Και ο Κώστας Καραμανλής με πολλούς τρόπους έχει συμβάλει καθοριστικά στην διαιώνιση αυτού του μύθου και δυστυχώς, ηθελημένα ή και αθέλητα, εξακολουθεί να το κάνει.

Είναι ο πρώην πρωθυπουργός που συμπλέοντας έστω και σιωπηρά με τις θεωρίες συνομωσίας και τον πόλεμο των συμφερόντων, έδωσε κύρος σε όλη αυτή την παραφιλολογία που διακινούσε και διακινεί ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ, ότι η ένταξη στα Μνημόνια ήταν κάποιο είδος σχεδίου για την υπονόμευση της ανεξαρτησίας της χώρας. Είναι πρώην δικοί του στενοί συνεργάτες που στηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ σε κρίσιμες επιλογές. Και είναι στο όνομα του που πολλά στελέχη στη ΝΔ, παρασκηνιακά μέχρι στιγμής, αμφισβητούν τον «νεοφιλελεύθερο μεταρρυθμισμό» του Κυριάκου Μητσοτάκη, κλείνοντας το μάτι στις παραδοσιακές εκλογικές πελατείες. 

Θα ήταν εξαιρετικά σημαντικό λοιπόν αν κάποια στιγμή ο Κώστας Καραμανλής αποφάσιζε να αναλάβει τις ευθύνες του. Όχι για να ζητήσει συγγνώμη, ας μην είμαστε και πλεονέκτες. Αλλά για να βοηθήσει να μπει επιτέλους τέλος σε όλες αυτές τις εξωφρενικές θεωρίες, την μπουρδολογία όπως την χαρακτήρισε ο Στέφανος Μάνος, που δεν μας αφήνουν να δούμε την πραγματικότητα και διαιωνίζουν την πολιτική οξύτητα και τον διχασμό. Είναι αυτός που περισσότερο από κάθε άλλον ευθύνεται για την χρεοκοπία, υπήρξε ηγέτης της συντηρητικής παράταξης, φέρει ένα ιστορικό όνομα, η σιωπή δεν πρόκειται να τον δικαιώσει. Άλλωστε στην ιστορία οι ευθύνες δεν παραγράφονται.

του Παντελή Καψή (εδώ)