Στη χλεύη του Καρανίκα ο Λαφαζάνης

Εμένα πάλι, τούτες τις άγιες μέρες, ο νους μου τρέχει στους εκπεσόντες αγγέλους της ουτοπίας.

Με στοίχειωσε το βλέμμα του μετεφηβικού συνοδοιπόρου μου, με το πρόσωπο στριμωγμένο ανάμεσα στις λαμαρίνες προστασίας και την ασπίδα του ανελέητου αριστερού ΜΑΤατζή.

“Θα τον σκάσετε τον άνθρωποοοο”… στεντόρεια η φωνή της πάλαι ποτέ πασιονάριας των φαιοκόκκινων αγανακτισμένων της βουλής και της πλατείας.

Αχ ρε Παναγιώτη…

Κι έπειτα σε βλέπω στην άκρη ενός πανώ, μ΄άλλους 5-6, να μουρμουρίζεις το “κανένα σπίτι…”

Ξέπνοα. Σαν να ταξιδεύει ο νους σου.

Σ΄εκείνο το μεγάλο “Αν”.

“Αν” δεν λιποψυχούσε ο μικρός την κρίσιμη ώρα.
“Αν” δεν σε πρόδιδαν τα συντρόφια έξω από το νομισματοκοπείο.
“Αν” γοήτευες λίγο περισσότερο το πλήθος των αγελαίων οπαδών…

Αλλά με το “Αν” δεν γράφεται ιστορία.

Αχ ρε Παναγιώτη…

Μιά ανάσα σε χώρισε από την μεγάλη χίμαιρα.

Μια ανάσα από τη είσοδο στο Πάνθεον των αγίων της αριστεράς.

Ένα τόσο δα βηματάκι από την Ιστορία. Που σε περίμενε, με τη μορφή του Βλαντιμίρ Ίλιτς, να το ξανακάνεις, έστω και σε μορφή κωμωδίας…

Αχ ρε Παναγιώτη…

Μια ζωή πρωτοχριστιανικού φανατισμού, αφοσίωσης, στοχοπροσήλωσης.

Και τώρα στη χλέυη του κάθε Καρανίκα… ( Άκου εκεί… “ στην υπηρεσία του Κούλη και των μεγαλομπαταχτσήδων”! )

Και τώρα στην περιφρόνηση των πρώην χειροκροτητών, των “κόκκινων” εκφωνητών, των μηδισάντων εφσυνάδων, των Κουρήδων, του Τράγκα και της παρέας που σε λάτρεψε.

Και, μίζεροι αισθημάτων, σου στέρησαν τον τίτλο, που όλοι οι Έλληνες διατηρούν ισοβίως - γεμάτα τα καφενεία από Προέδρους.

Κανείς δεν σε φωνάζει “Υπουργέ μου”.

Λαφαζάνη μόνο. Λαφαζάνη.

Αχ, ρε Παναγιώτη…

Τώρα που δεν τρομάζω πιά από τα βαρουφάκεια, δυστοπικά σου σχέδια, οφείλω να σε παραδεχτώ.

Γιατί δεν δελεάστηκες, δεν λύγισες, δεν σκουρλέτησες.

Πρόθυμα εγκατέλειψες θώκους και πρωτοσέλιδα.

Προτίμησες το όνειρο απ΄την αλήθεια.

Φίλε μου εμμονικέ.

Εξυψώθης διά της πτώσεως.

Υπερηφάνως ταπεινωθείς.

Χαίρε…

(απο τον Dimitris Ikon. στο fb)