Ο Κλέψας του κλέψαντος …

Πάντοτε ο Νοέμβρης ήταν μήνας δύσκολος και απαιτητικός για μένα όπως και για τους περισσότερους Έλληνες. Μήνας με τις «μηχανές στο φουλ» που απαιτεί οργάνωση και προγραμματισμό.

Όπως λοιπόν συνηθίζω κάθε χρόνο έτσι και φέτος ξεκίνησα με το που μπήκε ο μήνας την οργάνωση και τη διευθέτηση του προσωπικού μου αρχείου και ειδικότερα των κειμένων, των άρθρων και των δοκιμίων.

Φυσικά όταν σκαλίζεις τα περασμένα όλο και κάτι σημαντικό θ’ανακαλύψεις.

Κάπως έτσι λοιπόν το μάτι μου έπεσε σε κάποιες σκόρπιες σημειώσεις μου που δεν πρόφτασαν να γίνουν άρθρο.

Τις σημειώσεις- προσχέδιο- αυτές τις είχα συντάξει το Νοέμβρη του όχι και τόσο μακρινού 2010 με στόχο να δημοσιευτούν στην άλλοτε κραταιά εφημερίδα «ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ» της Θεσσαλονίκης με αφορμή την είσοδο της χώρας στο πρώτο Μνημόνιο επί των ημερών του Γιώργου Παπανδρέου.

Τον καιρό εκείνο ήμουν Γραμματέας της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ Αμπελοκήπων και μαζί με τη Νεολαία ΠΑΣΟΚ Μενεμένης είχαμε εκδώσει ένα πολιτικό περιοδικό με τίτλο Ανά-Δύση και τον υπότιτλο «Η Ανατολή του Ήλιου Ξεκινά από Δυτικά» προσπαθώντας να δημιουργήσουμε έναν φορέα πολιτικού και όχι μόνο προβληματισμού στην ευρύτερη περιοχή της Δυτικής Θεσσαλονίκης.

« – Όλα τούτα μικρή σημασία έχουν », σκέφτηκα. Πολλά πέρασαν από τότε. Ο ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ έκλεισε, η Νεολαία ΠΑΣΟΚ εξαφανίστηκε ακολουθώντας το γενικότερο κύμα πολιτικών εξελίξεων που σάρωσε τη χώρα από το Νοέμβρη του 2010 μέχρι σήμερα, οι πολιτικές εξελίξεις σάρωσαν πρόσωπα και φορείς στο πέρασμά τους και η κυβέρνηση Παπανδρέου διεμελήσθη εξ ων ου συνετέθη λίγους μήνες αργότερα.

Όσο όμως διάβαζα τις ιδέες και τις προτάσεις μου ΤΟΤΕ, διαπίστωνα άλλοτε με θυμό,άλλοτε με λύπη και άλλοτε με ειρωνεία, πως όλα τούτα που τότε έγραφα φαντάζουν ΤΩΡΑ περισσότερο επίκαιρα.

Για την ακρίβεια θα έλεγα ίσως και προφητικά αλλά δεν θέλω επ’ουδενί να οικειοποιηθώ έναν τέτοιον όρο μιας και στο παρελθόν τους προφήτες τους εξόριζαν ή τους δίωκαν μετά μανίας. Άλλωστε η συνομοσιολογία και η κινδυνολογία δε μου άρεσαν ποτέ.

«- ΤΙ ΑΛΛΑΞΕ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΟΜΩΣ; » αναρωτήθηκα πολλές φορές από κείνη τη μέρα. Και στη συνέχεια πήρα χαρτί και μολύβι- γιατί πάντα μου αρέσει να γράφω χειρόγραφα πρώτα- και στη συνέχεια πληκτρολόγιο και κάθισα να παραθέσω- συνθέσω σε μορφή κειμένου τις απόψεις εκείνου του οργισμένου νέου που αναζητούσε τότε «ψύλλους στ’αχυρα» και τολμούσε να δηλώνει «Μνημονιακός» κι «Ευρωπαϊστής» σε καιρούς που οι δυο έννοιες ήταν συνώνυμα για πολλούς «αγανακτισμένους» και μετέπειτα όψιμα «συνασπισμένους» με τις λέξεις «προδότης» και «γερμανοτσολιάς».

Σας παραθέτω λοιπόν το εν λόγω κείμενο μου –ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ολοκληρωμένο- και ακόμη ΕΠΙΚΑΙΡΟ μετά από 6 χρόνια!

Ο ΚΛΕΨΑΣ ΤΟΥ ΚΛΕΨΑΝΤΟΣ …

Τηλεπαράθυρα φωστήρων γεμάτα φωνές και κλαγγές και ουρλιαχτά δημοσιογράφων και ειδικών επί παντός επιστητού και πάσης κλεψιάς. Πορείες του διασπασμένου φυσικά εδώ και χρόνια ελληνικού συνδικαλιστικού κινήματος που ποτέ δεν πλούτισε, ποτέ δεν έκλεψε, που πάντα προβαλλόταν από τα μέσα μαζικής αποχαύνωσης ως η ψυχή της εργατιάς.

Απεργίες όσων χάνουν χρήματα με τα νέα μέτρα, στάσεις εργασίας των πολύ κουρασμένων από τη δουλειά και την αέναη προσφορά προς την πατρίδα ή μάλλον «παρτη-δα» .

Όσο για τους ελεύθερους επαγγελματίες, τους μάγκες των κλειστών επαγγελμάτων και τους κεφαλαιοβιομήχανους που θίγονται επίσης με τα νέα μέτρα ίσως για πρώτη φορά στη ζωή τους τι να πει κανείς.

Ειλικρινά τους λυπούμαστε όλοι γιατί προσέφεραν τόσα πολλά οι δύστυχοι στο ταλαίπωρο αυτό κράτος που με ποιο δικαίωμα έρχονται τώρα να τους πάρουν τον τίμιο ιδρώτα;

Όσο για τους πολιτικούς μας κι αυτοί Έλληνες δεν είναι; Αλήθεια που πήγε ο κύριος Καραμανλής και η καλή του παρεούλα που τόσο κουράστηκαν για να αδειάσουν τα ταμεία της χώρας και να χρεώσουν την ήδη χρεωμένη χώρα που παρέλαβαν με ακόμη 170 δισεκ. Ευρώ μέσα σε 5 χρόνια;

Που πήγαν οι κάθε λογής χρώματος και κόμματος βαρόνοι που εξήγγειλαν επί των εκάστοτε μετεμφυλιακών κυβερνήσεων μέτρα πάταξης του οικονομικού εγκλήματος;

Λυπούμαι ειλικρινά αλλά οι ερωτήσεις πετάγονται όπως το νερό κατά τη γεώτρηση, ορμητικές, πιεστικές, κοφτερές και εν-τονες.

Γιατί όλοι μας τόσα χρόνια χέρι-χέρι , αγκαλιά με τη συντήρηση και την κλεψιά, έθνος κλεφτών εμείς σε κλέφτη κόσμο, κλέβαμε και χαιρόμασταν ;

Που είναι οι Έλληνες αγρότες των κάμπων της Μακεδονίας και της Θεσσαλίας που το πρωί ζυγίζανε τρεις φορές παράνομα το προϊόν και το βράδυ δήλωναν πενταπλάσια παραγωγή για να λάβουν πενταπλάσια επιδότηση;

Που είναι οι ελαιοπαραγωγοί των νησιών και της Πελοποννήσου που δήλωναν πενηνταπλάσιο αριθμό δένδρων και αφού «τσέπωναν» τα χρήματα άφηναν τη σοδεία αμάζευτη;

Που είναι οι αριστεροί καημένοι βαμβακοπαραγωγοί που μοίραζαν το πρωί τις μίζες στα καφενεία και το βράδυ έβγαιναν στα μπλόκα στέλντοντας στο χωράφι τους αλλοδαπούς , που ποτέ δεν ασφάλιζαν και ποτέ δεν αντιμετώπιζαν ως ανθρώπους ; (Η περίπτωση της Μανωλάδας ήταν ακόμη άγνωστη )Κι αν σας κούρασα με τους αγρότες, οι ερωτήσεις συνεχίζονται…

Γιατί διαμαρτύρονται σήμερα οι μεσήλικοι δημόσιοι υπάλληλοι που χάνουν τα επιδόματά τους, όταν τόσα και τόσα χρόνια πήγαιναν στην εργασία τους μέ ύφος χιλίων καρδιναλίων και πολλοί πληρώνονταν για να διαβάζουν εφημερίδα στον ΟΤΕ ή για άλλες δημιουργικές εργασίες,όπως:

οι αστυνομικοί για να κάνουν βόλτες και καμάκι, οι καθηγήτριες για να συζητήσουν με τις φίλες τους το δελτίο του Star Channel, οι στρατιωτικοί για να το παίζουν άντρες και να νιώθουν ότι προασπίζουν το εθνικό συμφέρον βλέποντας το πρωί προγράμματα υψηλού ενδιαφέροντος και πουλώντας το βράδυ δεύτερη εργασία μέχρι να συνταξιοδοτηθούν στα 45 τους όντας πολύ κουρασμένοι από τη βαριά και ανθυγιεινή εργασία.

Για να μην πούμε για τους Εφοριακούς, τους τελωνειακούς και τους κάθε λογής εισπρακτικούς που τώρα γκρινιάζουν μάλλον γιατί τόσα χρόνια είχαν μάθει να τους βάζουν άλλοι χρήματα στην τσέπη και τώρα καλούνται να πληρώσουν εκείνοι…

Όσον αφορά την Εθνική μας κεφαλαιούχο, την ιερά και τίμια και πάντα μαχόμενη υπέρ της σωτηρίας ψυχών και σωμάτων Εκκλησία τα λόγια είναι περιττά.

Και φυσικά δεν αναφέρομαι στους πραγματικά «άγιους» και σεβαστούς γέροντες και απλούς ιερείς των χωριών ή των μικρών συνοικισμών, αλλά για τους άλλους, τους τρανούς και μεγάλους.

Για τους ιεράρχες που προσεύχονται με το χέρι στην τσέπη, για κείνους που βγάζουν κορόνες πατριδοκαπηλίας ενδεδυμένοι με χρυσά άμφια. Γιατί εκείνους δεν τους φορολογεί και δεν τους ελέγχει κανένας;

Ξέχασα επίσης τους εφοπλιστές μας που άλλοτε ονομάστηκαν εθνικοί ευεργέτες για να ξεπλύνουν μαύρο παρά και για τις τράπεζες που πλέον είναι μόνο ιδιωτικές και έχουν μετατραπεί σε υπηρεσίες παροχής υπηρεσιών και εκδουλεύσεων…

Γι’αυτούς μάλλουν τα λόγια είναι περιττά. ( 6 χρόνια μετά-πριν λίγους μήνες προέκυψε το σκάνδαλο Καλογρίτσα με τη ΣΥΡΙΖΑ Bank και το ΣΥΡΙΖΑ Channel)

Όλα όμως τα παραμύθια όσο όμορφα και αν είναι έχουν κάποτε κάποιο τέλος.

Στο δικό μας παραμύθι μάλλον το τέλος δε μοιάζει να ναι καλό… Ή τουλάχιστον δε θα ναι καλό ούτε για τα επόμενα χρόνια εάν ως κοινωνία και όχι μόνο ως οικονομία δεν πιάσουμε πάτο.

Αργά ή γρήγορα η ωραία κοιμωμένη-μητριά Ευρώπη, μπροστά στα δικά της προβλήματα κι αυτή, θα ξυπνούσε μη μπορώντας άλλον να θρέφει έναν λαό σε μεγάλο ποσοστό παρασιτικό και κρατικοδίαιτο.

Έναν λαό που αυτοθεωρείται περιούσιος, καθισμένος πάνω σε δάφνες χριστιανοειδωλολατρών και τιμίων προγόνων επί αιώνες, αλλά στην πράξη αποδεικνύεται έθνος κλεφτών επί δεκαετίες…

Μάλλον αυτό το κεφάλαιο της Ιστορίας που κατέχουμε ως λαός καλύτερα είναι αυτό της τουρκοκρατίας.

Με τους μπέηδες, τους αγάδες και τους πασάδες ( κάτι σαν τους εθνικούς προαγωγούς κάθε χρώματος) και το λαουτζίκο-ραγιά που δούλευε για να τους υπηρετεί. Και ΦΥΣΙΚΑ τους ΚΛΕΦΤΕΣ και τους ΑΡΜΑΤΩΛΟΥΣ, που μάλλον μας επηρέασαν ως λαό περισσότερο από κάθε άλλο.

Ο ΚΑΙΡΟΣ ΤΩΝ ΚΛΕΦΤΩΝ ΜΕ ΔΑΝΕΙΚΑ και ΑΓΥΡΙΣΤΑ ΔΥΣΤΥΧΩΣ πέρασε αγαπητοί συμπατριώτες, οπότε ας ξυπνήσουμε-ας δούμε την αλήθεια κατάματα- και ας καταλάβουμε τι ήμασταν προτού ο ήλιος δύσει οριστικά.

ΚΛΕΙΝΩ ως άρχισα θέτοντας τρια ερωτήματα προς την κρίση κάθε σκεπτόμενου νέου:

1. Μήπως έχει έρθει η ώρα για την επανάσταση της γενιάς μας και η κατάσταση αυτή είναι αφορμή να γίνουμε επιτέλους κράτος; Μήπως πρέπει να διώξουμε τη στάχτη που μας γέμισαν οι προπάτορές μας και να μπούμε σε κάθε τομέα μπροστά αφήνοντας τους αγαπημένους μας καναπέδες;

2. Μήπως η επιλογή της στήριξης μηχανισμών ανάδειξης δημοσιουπαλληλικών νοοτροπιών και ο τζάμπα λαϊκισμός πρέπει να μπουν σε ιδεολογικά φέρετρα πριν βαδίσουμε στη νέα εποχή;

3. Λέτε ο Νόαμ Τσόμσκυ να είχε δίκιο όταν έλεγε ότι δυστυχώς « η Αριστερά στην Ευρώπη έχει ξεμείνει από επιχειρήματα; »

Υ.Γ. Τα δυο τελευταία ερωτήματα μοιάζουν μια πικρή και ίσως τραγική ειρωνεία να σκεφτείς πως τότε δεν είχαμε ζήσει τη φάρσα-καρικατούρα της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- Ανελ και Ακροδεξιάς με τα όσα επακολούθησαν.

Λίγες ώρες πριν ολοκληρώσω το εν λόγω άρθρο ανακοινώθηκε ο τελευταίος ανασχηματισμός της καταρρέουσας κυβέρνησης Τσίπρα. ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ!

του Δημήτρη Παυλακούδη (εδώ)