Ο Στυλιανός Παττακός ήταν ένα επίορκο κάθαρμα, ένας εχθρός του κοινοβουλευτισμού ο οποίος κατέλυσε το πολίτευμα της χώρας και αργότερα αξιοποίησε τα οφέλη του, ώστε να ανασταλεί η εκτέλεση της ποινής του και να περάσει τα τελευταία χρόνια της ζωής του ελεύθερος και αμετανόητος για το πραξικόπημα και τα εγκλήματα, που το συνόδευσαν. Οι συνεντεύξεις του και η όλη στάση ζωής του το απεδείκνυαν.
Αρκεί, για την ακρίβεια, να ακούσει κανείς τις απόψεις του για τον ηρωικό Σπύρο Μουστακλή, για να αντιληφθεί το μέγεθος του μένους του για οτιδήποτε θυμίζει τη δημοκρατία και τις κατακτήσεις της. Τίποτα το ηρωικό ή πατριωτικό δεν είχε η πολιτεία του. Ακόμα και η συμμετοχή του στο Β’ Π.Π. υπέρ της Ελλάδος πέρασε σε δεύτερη μοίρα, όταν αποφάσισε να συμπράξει με τους λοιπούς πραξικοπηματίες, να καταλύσουν το Σύνταγμα της χώρας και να οδηγήσουν την Ελλάδα στα πιο σκοτεινά χρόνια της μεταπολεμικής ιστορίας της.
Ο Παττακός μπορούσε να επιλέξει να μην καταλύσει το πολίτευμα άλλως να αγωνιστεί εναντίον των πραξικοπηματιών, όπως έκαναν οι συνάδελφοί του, Οπρόπουλος (ο οποίος επίσης είχε πολεμήσει στον ίδιο Πόλεμο) και Μουστακλής, αλλά συνειδητά δεν το έκανε. Η συμμετοχή στο Β’ Π.Π. δεν είναι κάποια αίθουσα εξαγνισμού, όπου διαγράφονται μεταγενέστερα ανομήματα. Να θυμηθούμε, άραγε, πόσοι Έλληνες αξιωματικοί πολέμησαν τον Άξονα στον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο και μετά συμμάχησαν μαζί του συμμετέχοντας στα Τάγματα Ασφαλείας; Τα στερνά τιμούν τα πρώτα, λέει ο λαός και έχει απόλυτο δίκιο.
Ωστόσο, η νοοτροπία, που καλλιέργησε ο Παττακός και οι όμοιοί του, ζει και βασιλεύει στη χώρα μας. Οι επίγονοι του εκλιπόντος βρίσκονται στη Βουλή, παραμένουν τρίτο κόμμα σε όλες τις δημοσκοπήσεις και έξω από αυτή οι ιδέες του παραμένουν διάχυτες ακόμα και σε μη υποστηρικτές τους. Γονείς αποφαίνονται, ότι δεν θέλουν προσφυγόπουλα στο ίδιο σχολείο με τα δικά τους παιδιά και σε κάποιες περιπτώσεις βάζουν λουκέτο σε σχολεία, για να εκβιάσουν την πολιτεία. Ιεράρχες ψάλλουν νεκρώσιμες ακολουθίες χουντικών και πλέκουν το εγκώμιό τους, μαζί με πολιτικούς, χωρίς να υφίστανται την παραμικρή συνέπεια. «Αγανακτισμένοι» πολίτες επιτίθενται σε μετανάστες και πρόσφυγες και υμνούν μια εποχή, «που η Ελλάδα απολάμβανε το σεβασμό του κόσμου, κοιμόταν με ανοικτά παράθυρα, κανένας δεν πεινούσε και κυβερνιόταν από πατριώτες, που δεν έβαλαν χέρι στον κρατικό κορβανά και πέθαναν στην ψάθα».
Κανένας τους δεν κρίνει σκόπιμο να σχολιάσει την κατάλυση του πολιτεύματος, από τη χούντα, για μια ολόκληρη επταετία, το σκοτάδι που κάλυψε τη χώρα, τις χιλιάδες συλλήψεις και βασανισμούς αντιφρονούντων, ορισμένοι εκ των οποίων έχασαν τη ζωή τους, την αυθαιρεσία και το νεποτισμό των κυβερνώντων, την αναστολή θεμελιωδών άρθρων του Συντάγματος, τις απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, ακόμα και πανεπιστημιακών (Μαγκάκης, Μάνεσης) ή Δικαστών (Τούσης, Μαυρομιχάλης, Σαρτζετάκης, ενώ μερικοί, όπως ο Στασινόπουλος, εξαναγκάστηκαν σε παραίτηση) και άλλα πολλά αμαρτήματα της χούντας.
Χρέος όσων πολιτών πιστεύουμε στη δημοκρατία και τα επιτεύγματά της είναι να θυμόμαστε, τι ήταν στην πραγματικότητα ο Παττακός και να το επισημαίνουμε, κάθε φορά που διάφοροι επιτήδειοι, εκμεταλλευόμενοι είτε την παροιμιώδη αμάθεια και αμνησία ενός σημαντικού τμήματος της ελληνικής κοινωνίας είτε τη σύγχυσή του, επιχειρούν να εξυμνήσουν τον εν λόγω χουντικό και τους ομοίους του.
Διότι μόνο έτσι θα αποδομηθεί όλη η κληρονομία, που κατέλιπαν οι χουντικοί, και θα αναδειχθεί το απεχθές πρόσωπό της.
του Παναγιώτη Περιβολάρη στο o-klooun.com (εδώ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου