Ομιλία Γ. Παπανδρέου στη Θεσσαλονίκη (09/06/2016)

Έκανα ως Πρωθυπουργός ανοίγματα πραγματικής συναίνεσης, και το 2010 και το 2011, όταν άλλοι έχτιζαν ψεκασμένες καριέρες.
Με είπαν Πινοσέτ, Τσολάκογλου, ντήλερ διεθνών κερδοσκόπων, ότι μπορεί να φανταστεί κανείς.

Δεν κρατάω κακία σε κανέναν.

Μπορούμε να προχωρήσουμε;

Μπορούμε να πάμε παρακάτω;

Δικός μου εχθρός δεν είναι ο Τσίπρας, όπως δεν ήταν ο Σαμαράς.
Τα δε γεγονότα του παρελθόντος, τα διδάγματα, δεν τα αναφέρουμε από εκδίκηση αλλά για να μην επαναληφθούν ποτέ ξανά στο μέλλον.

Δικός μου εχθρός είναι τα προβλήματα του τόπου.
Είναι το πελατειακό κράτος.
Που τρώει το βιός του Έλληνα πολίτη και καταβροχθίζει τις ελπίδες της νέας γενιάς.
Με αυτό πρέπει να τελειώνουμε.

Ένα πραγματικό, ειλικρινές ευχαριστώ, από τα βάθη της καρδιάς μου, για την εμπιστοσύνη σας,

Αλλά και για τη σημερινή παρουσία σας.

Θα ήταν ενδιαφέρον να υπήρχε μέτρο σύγκρισης.

Και τα άλλα κόμματα να έκαναν ανοικτές εκδηλώσεις, ομιλίες, σήμερα, μετά τα όσα υποσχεθηκαν και όσα τελικά έκαναν.

Αλλά κανείς δεν το τολμάει. Γιατί σήμερα ήρθε η ώρα για αλήθειες.

Και αυτό το τολμάμε εμείς.

Μόνο το ΚΙΝΗΜΑ μας.

Είμαστε οι μόνοι που υπηρετούμε με πάθος την αλήθεια με την παρουσία μας δίπλα στον πολίτη.

Με ομιλίες, με δράσεις, ακόμα και μέσα στο καλοκαίρι.

Και έτσι θα συνεχίσουμε.

Άλλο κόμμα δεν βλέπω τριγύρω.

Μόνο στα γκάλοπ εμφανίζονται.

Ένα πελώριο λοιπόν “ευχαριστώ” στις εταιρίες δημοσκοπήσεων!

Που στις έρευνες ρωτάνε για τους πάντες, αλλά όχι για το ΚΙΝΗΜΑ Δημοκρατών Σοσιαλιστών.

Τους κατανοώ.

Κάνουν και αυτοί ό,τι μπορούν για να μας εξαφανίσουν.

Μαζί να εξαφανιστούν και οι αλήθειες που χρειάζεται ο τόπος.

Πώς να εξαφανίσεις όμως αυτόν τον κόσμο;

Δύσκολο.

Και ακόμα – Πώς να εξαφανίσεις αυτό το πάθος;

Το δικό σας πάθος για αλήθεια.

Το δικό σας πάθος για αξίες.

Τους ευχαριστώ γιατί μας πεισμώνουν.

Κι όσο μας θάβουν,

τόσο εμείς θα φυτρώνουμε στην κοινωνία.

Τόσο θα ριζώνουμε καλύτερα στη συνείδηση των πολιτών.

Χρωστάω όμως ακόμα δύο “ευχαριστώ”, παρόμοια με το προηγούμενο.

Πριν από δυο εβδομάδες μίλησα στην Πάτρα.

Είπα πολλά.

Για το τι έφταιξε και η χώρα ακόμα βολοδέρνει με μνημόνια.

Για το τι πρέπει να γίνει τώρα και στο μέλλον.

Ήταν συγκινητικό που αρκετά μέσα ενημέρωσης έκαναν τον κόπο και συνόψισαν την ουσία της ομιλίας μου στην Πάτρα στο εξής ερώτημα:

«Ποιος έβαλε τον Παπανδρέου να ξυρίσει το μουστάκι;»

Τους “ευχαριστώ” για το ενδιαφέρον!

Και τους κατανοώ, φυσικά, πλήρως.

Έτσι κι αλλιώς, με αυτά έμαθαν να ασχολούνται. Με αυτά διαπαιδαγωγούν την πολιτική ζωή της χώρας. Δηλαδή με τρίχες.

Οι αλήθειες, τούς πέφτουν βαριές.

Όσοι τις λένε, τούς είναι αδιάφοροι.

Μπορεί πράγματι, να είμαστε γι” αυτούς αδιάφοροι.

Έλα όμως που η πραγματικότητα λέει άλλα.

Και εδώ οφείλω ένα τρίτο “ευχαριστώ” στη κυβέρνηση Τσίπρα.

Αλλά και στην προηγούμενη κυβέρνηση του κ. Σαμαρά.

Γιατί στην προσπάθειά τους να ξεχειλώσουν κάθε μεταρρύθμισή μας που έσπαγε αυγά, έχουν εξελιχθεί στους καλύτερους διαφημιστές του έργου μας.

Ξαφνικά θυμήθηκε ο πολίτης ποια κυβέρνηση το 2010 έκοψε για πρώτη φορά τον αμαρτωλό δεσμό πολιτικών με off-shore.

Χάρη στην κυβέρνηση Τσίπρα που ήθελε να τον αποκαταστήσει.

Ανά τακτά χρονικά διαστήματα θυμάται ο πολίτης ποια κυβέρνηση το 2010 είπε: όλες οι δαπάνες του δημοσίου με διαφάνεια στο διαδίκτυο. Δηλαδή το απλό – να ξέρει ο Έλληνας πολίτης και φορολογούμενος που πάνε τα λεφτά του.

Χάρη στην κυβέρνηση Τσίπρα, αλλά και Σαμαρά, που θα ήθελαν πολλά να κρύψουν.

Όπως θυμήθηκε το 2012 ο πολίτης ποια κυβέρνηση έφερε επανάσταση στα Πανεπιστήμια, με νόμο-τομή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Χάρη στην κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου.

Το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν να ξεχειλώσουν το συγκεκριμένο νόμο.

Όπως θυμήθηκαν οι πολίτες ποιοι προσπάθησαν το 2010 και το 2011 να φέρουν την αξιοκρατία στο δημόσιο με το opengov.

Χάρη στην κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, που ποδοσφαιροποίησαν το κομματικό ρουσφέτι με το 4-2-1.

Χάρη στην Κυβέρνηση Τσίπρα όπου απογειώνεται η κομματικοποίηση του κράτους: ακουσα σήμερα ότι σε έναν νομό της Μακεδονίας περνά ο αγρότης από πολιτικό γραφείο υπουργού για να εγκριθεί η επιδότησή του.

Η αλήθεια είναι φίλες και φίλοι ότι από το 2012,

κουβέντα για μεταρρύθμιση γίνεται μόνο όταν είναι να ξεχειλώσουν οι κυβερνήσεις το έργο της διετίας 2009-2011.

Από πότε έχουμε να συζητήσουμε για σοβαρή μεταρρύθμιση σε αυτή τη χώρα;

Από τότε που έφυγε η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ του «τοξικού» Παπανδρέου.

Κι από πότε έχουμε να δούμε να γίνεται σοβαρή μεταρρύθμιση στη χώρα;

Και πάλι, από τότε που έφυγε η «τρισκατάρατη» κυβέρνηση Παπανδρέου.  

Αυτοί οι «γερμανοτσολιάδες» που ήθελαν λέει όλες οι δαπάνες του Δημοσίου να γίνονται με διαφάνεια μέσω της Διαύγειας. Ένα παράδειγμα τη Θεσσαλονίκη. Το Αριστοτέλειο μετά την Διαύγεια επαναπροκήρυξε διαγωνισμό για την καθαριότητα των χώρων του, με αποτέλεσμα να κερδίσει πάνω από 2 εκ ευρώ ετησίως.

Αυτοί ήταν οι «προδότες» που ήθελαν να νοικοκυρέψουν την Ελλάδα.

Την Αυτοδιοίκηση, με τον Καλλικράτη.

Να βάλουν τέλος στο πάρτι με τα φάρμακα, με την ηλεκτρονική συνταγογράφηση.

2007: το κόστος φαρμάκων ανά ασθενή στην Ελλάδα ήταν 300 ευρώ, στην Σουηδία 200 ευρώ, στην Ολλανδία 180 ευρώ.

Εξοικονομήσαμε τουλάχιστον 2,5 δις ετησίως – έναν ολόκληρο ΕΝΦΙΑ μόνο με την ηλεκτρονική συνταγογράφηση.

Ποιός τα πλήρωνε αυτά; Ο εργαζόμενος, ο εργοδότης, ο συνταξιούχος και κάθε φορολογούμενος.

Σκεφτείτε αν είχαμε και τον χρόνο να κάνουμε ένα κράτος ηλεκτρονικής διακυβέρννσης και μόνο.

Πόσο δεν θα χρειαζόμασταν άλλα μνημόνια.

Αυτοί είμαστε – οι «Τσολάκογλου» που ήθελαν να αποκτήσει η χώρα Πανεπιστήμια της προκοπής με μία πρωτοφανή διακομματική μεταρρύθμιση. Δηλαδή, θα ήταν προδοσία η Θεσσαλονίκη να είχε 30000 ξένους φοιτητές φέρνοντας συνάλλαγμα για τις σπουδές τους, την κατοικία και σίτισή τους; 30.000 ξένους φοιτητές έχει η Κύπρος.

Αυτοί που ήθελαν να ανοίξουν όλα τα κλειστά επαγγέλματα για τη νέα γενιά,

και,

άκουσον άκουσον,

να γίνεται λέει ηλεκτρονική και κοινωνική διαβούλευση πριν από κάθε νομοσχέδιο, να σταματήσουμε να νομοθετούμε στα κρυφά με κρυμμένες διατάξεις για προνομιούχους,

αλλά και κάθε πρόσληψη σε θέση ευθύνης να γίνεται αξιοκρατικά,

μέσω του opengov.

Αυτά τα απαράδεκτα θέλαμε και κάναμε εμείς, οι «ξεπουλημένοι».

Και από τότε που φύγαμε, χάθηκε και η ουσία.

Συζητάει μία ολόκληρη χώρα για τα πάντα, εκτός από την ουσία.

Έχετε παρατηρήσει ότι από το 2012 ο πολιτικός κόσμος ασχολείται με τα πάντα εκτός από το να αλλάξουμε τη χώρα;

Ασχολήθηκε με το μοίρασμα κρατικών θέσεων με 4-2-1,

Ασχολήθηκε με το να κλείσει η ΕΡΤ κακήν κακώς για να ξανανοίξει ως ΝΕΡΙΤ και μετά ως ΕΡΤ,

Ασχολήθηκε με το ΔΝΤ που θέλουμε να μείνει φεύγοντας ή να φύγει μένοντας,

Ασχολήθηκε με το να παγιδευτεί ο Τσίπρας σε αριστερή παρένθεση,

Ασχολήθηκε με το ποιος σχίζει καλύτερα το Μνημόνιο,

Με το ποιος έκανε ηρωϊκότερη διαπραγμάτευση,

Ασχολήθηκε με το σακάκι του κάθε Βαρουφάκη,

Με το πόσες ώρες διήρκησε η διαπραγμάτευση για μια μέρα,

Με το δημοψήφισμα που έβγαλε «ΟΧΙ» που μετά έγινε «ΝΑΙ»,

Ασχολήθηκε με το τι λέει ο Σόιμπλε,

Με το τι λέει ο Τόμσεν.

Όλος ο πολιτικός κόσμος ασχολείται με τα πάντα,

εκτός από το πώς θα κάνουμε καμία μεταρρύθμιση για να αλλάξει η Ελλάδα, να παράξει πλούτο και να σταθεί στα πόδια της.

Κάθε μέρα και ένας ανούσιος μικροκομματικός σκυλοκαβγάς.

«Είστε τσιράκια του ΔΝΤ» λέει η κυβέρνηση στην αντιπολίτευση.

«Φύγετε» και «παραιτηθείτε» λέει η αντιπολίτευση στην κυβέρνηση.

Και οι πολίτες;

Κανείς δεν ασχολείται μαζί τους.

Κανείς δεν ασχολείται με το τι λέει και τελικά τι αναζητά ο Έλληνας πολίτης.

Δύο ερωτήματα βρίσκονται στα χείλη μας,

στα χείλη κάθε Έλληνα και Ελληνίδας,

εδώ στην Θεσσαλονίκη,

στην Μακεδονία,

σε όλη τη χώρα.

Το πρώτο ερώτημα είναι ένα απλό, αλλά τόσο βαθύ «Γιατί;»

Και το δεύτερο ερώτημα, είναι «Τώρα τι κάνουμε;»

Γιατί εμείς ακόμα βολοδέρνουμε και η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Κύπρος που μπήκαν σε πρόγραμμα μετά από εμάς βγήκαν πριν από εμάς;

Και κυρίως τι μπορεί να γίνει τώρα;

Τι μας ξημερώνει;

Μπορούμε να κάνουμε κάτι για αυτό;

Αυτά είναι τα ερωτήματα που βρίσκονται στα χείλη και στη σκέψη όλων μας.

Πίκρα και οργή για το παρελθόν.

Αβεβαιότητα για το σήμερα και το αύριο.

Υπάρχει ελπίδα;

Αυτό με ρωτάνε πολλοί στο δρόμο, στα καφενεία, στις γειτονιές όπου και αν βρίσκομαι.

Ελπίδα; Όχι αυτή που ήρθε μόνο στις αφίσες και στα συνθήματα.

Πραγματική ελπίδα.

Απαντώ: Και βέβαια υπάρχει.

Μόνο όμως αν τα διδάγματα από το «γιατί» γίνουν οδηγός μας για το «τι κάνουμε τώρα».

Μόνο αν τα μαθήματα από το χθες, γίνουν ο οδηγός μας για το αύριο.

ΓΙΑΤΙ, λοιπόν, ακόμα ταλαιπωρούμαστε;

Γιατί μετά από 9 χρόνια σε ύφεση,

6 χρόνια σε Μνημόνιο,

μετά από τόσες θυσίες,

γιατί δεν έχουμε διαβεί τον κάβο;

Την απάντηση δεν την δίνω εγώ.

Μας την έδωσε η ίδια η Ιστορία.

Δεν χρειάζεται να πάμε μακριά.

Ας συγκρίνουμε την περίπτωσή μας με τις άλλες χώρες που μπήκαν σε πρόγραμμα, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία και την Κύπρο.

Μπορεί ο βαθμός δυσκολίας στην περίπτωση της Ελλάδας να ήταν ο μεγαλύτερος.

Καμία άλλη χώρα δεν είχε ζήσει την καραμανλική λαίλαπα.

Και εκεί όμως χρειάστηκαν Μνημόνιο,

και εκεί είχαν Τρόικα με ΔΝΤ,

και εκεί είχαν σκληρά μέτρα.

Αλλά με κάποιον τρόπο όλοι τα κατάφεραν καλύτερα από εμάς.

Μπήκαν αργότερα σε πρόγραμμα και βγήκαν νωρίτερα.

Σε σχέση με αυτές τις χώρες, η Ιστορία έχει αποδείξει ότι έλειψαν στην Ελλάδα 3 βασικά πράγματα:

Πρώτον, στοιχειώδης συναίνεση.

Βασική διαφορά σε σχέση με όλες τις άλλες χώρες που μπήκαν σε πρόγραμμα.

Όλοι πλέον παραδέχονται αυτό που χρόνια υπογραμμίζαμε και κανείς δεν μας άκουγε:

Αν στοιχειωδώς είχε στηριχθεί η προσπάθειά μας το 2010, σήμερα η Ελλάδα θα είχε προ πολλού βγει και από την κρίση και από τα Μνημόνια.

Αντί για αυτό,

Έσκιζε τα Μνημόνια ο ένας,

τα καταργούσε με ένα νόμο ο άλλος,

και όλοι μαζί εκμεταλλευόντουσαν την οργή του κόσμου στο Σύνταγμα.

Δεξιά είχαμε τα Ζάππεια,

Αριστερά τις αυταπάτες,

και στη μέση μία κυβέρνηση να την πετροβολάνε όλοι.

Αυτά ζήσαμε το 2010 και το 2011.

Και στοίχισαν στη χώρα άλλα δύο χειρότερα Μνημόνια.

Η έλλειψη εθνικής συνεννόησης συρρίκνωσε τις δυνατότητες καλύτερης διαπραγμάτευσης με τους εταίρους.

Και το χειρότερο: συνοδεύτηκε από εκρήξεις δεξιάς και αριστερής δημαγωγίας και ανορθολογισμού.

Στερώντας τη χώρα από την αναγκαία πολιτική ηρεμία και σταθερότητα, που πάντοτε βοηθούν το οικονομικό κλίμα.

Εδώ να θυμίσω, με ποια θηρία είχαμε και έχουμε να κάνουμε.

Κακώς θεωρούμε ότι η διαπραγμάτευση ήταν μόνο με τους εταίρους ή το ΔΝΤ.

Η ουσιαστική διαπραγμάτευση – καλώς ή κακώς – είναι με την ψυχολογία και τις εντυπώσεις στις διεθνείς αγορές.

Όσο εμείς εδώ βγάζαμε ο ένας τα μάτια του άλλου, όσο εμείς δεν δείχναμε,

μια γροθιά όλος ο πολιτικός κόσμος,

σοβαρή βούληση για αλλαγές,

τόσο δεν μας εμπιστεύονταν οι αγορές.

Και αυτό με φέρνει στο δεύτερο σκέλος της απάντησης – όσον αφορά το «γιατί»:

Δεύτερος λόγος λοιπόν, στο γιατί, είναι ότι η Ελλάδα αντιμετώπισε αβυσσαλέο έλλειμμα αξιοπιστίας.

Καμία άλλη χώρα δεν είχε το δικό μας έλλειμμα αξιοπιστίας, εξαιτίας των Greek Statistics.

Βρεθήκαμε το 2009 με τρία ελλείμματα – κληρονομιά της καραμανλικής λαίλαπας.

Το πρώτο ήταν το δημοσιονομικό.

Το δεύτερο το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας.

Δηλαδή, αγοράζαμε πολλά περισσότερα από όσα πουλάγαμε στο εξωτερικό.

Και το τρίτο, ήταν το έλλειμμα αξιοπιστίας.

Πιστέψτε με – σε όλες τις διαπραγματεύσεις και επαφές συνειδητοποίησα ότι ήταν το πιο θανάσιμο έλλειμμα που αντιμετωπίσαμε. Και αν δεν με γνώριζαν προσωπικά από την θητεία μου στο ΥΠΕΞ με τα θετικά αποτελέσματα για Eλλάδα, Κύπρο και Βάλκανια, θα ήταν πολύ χειρότερα τα πράγματα.

Ό,τι χειρότερο σε μία Ευρώπη που δεν ήξερε που πάνε τα τέσσερα στην αντιμετώπιση της κρίσης.

Όμως, έδωσε το πάτημα στις αγορές να αμφισβητήσουν τη βιωσιμότητά μας ως οικονομία.

Να αγνοούν κάθε αποτελεσματικό μέτρο που παίρναμε.

Και το πιο τραυματικό: έδωσε την αφορμή στους συντηρητικούς ευρωπαϊκούς κύκλους να επιμείνουν στην εξοντωτική λιτότητα ως τη μόνη αξιόπιστη λύση σε μία αναξιόπιστη περίπτωση.

Φωνάζαμε εξαρχής: «δημοσιονομική υπευθυνότητα αλλά και χρόνο για μεταρρυθμίσεις».

Μας έλεγαν «λιτότητα».

Τώρα όλοι περισπούδαστα αναλύουν το γιατί η Ελλάδα χρειάζεται «δημοσιονομική υπευθυνότητα αλλά και βαθιές μεταρρυθμίσεις».

Έπρεπε, δυστυχώς, να περάσουν χρόνια.

Αυτό ήταν το τίμημα της καραμανλικής αναξιοπιστίας.

Και το τρίτο που μας έλειψε στην Ελλάδα, η συνειδητοποίηση του προβλήματος.

Κορυφαίο θέμα.

Ακόμα και σήμερα, ο κ. Τσίπρας υποστηρίζει στις ομιλίες του ότι το πρόβλημα της χώρας ήταν το Μνημόνιο το 2010.

Και όχι η πελατειακή ασυδοσία μέχρι το 2009 που μας ανάγκασε να χρειαζόμαστε Μνημόνιο.

Όχι τα 110 δις χρέος που φορτώθηκε η χώρα σε 5 χρόνια, από το 2004 έως το 2009,

όταν είχε φορτωθεί 180 από το 1830 έως το 2004.

Όχι η συνειδητή απάτη – το μαγείρεμα των στατιστικών στοιχείων – δηλαδή, η απόκρυψη της αλήθειας από την τότε κυβέρνηση, πριν τις εκλογές του 2009.

Οι υπουργοί βέβαια του κ. Τσίπρα,

ο ένας μετά τον άλλο,

αναγνωρίζουν την αλήθεια – υπογράφουν και ψηφίζουν προϋπολογισμούς που αυτά τα στοιχεία αναγνωρίζονται πανηγυρικώς.

Που θα πάει, θα διαλυθεί και αυτή η αυταπάτη στο μυαλό του κ. Τσίπρα.

Γιατί πως θα επιλύσεις ένα πρόβλημα, αν δεν το αναγνωρίζεις;

Αδύνατον.

Κι όμως, αυτό επέλεξε να κάνει συνειδητά όλη η αντιπολίτευση, επί των ημερών της κυβέρνησής μας.

Σκεφτείτε: υπάρχει κόσμος που πιστεύει ότι τη χώρα χρεοκόπησαν δύο λέξεις από μία ομιλία μου και όχι η καραμανλική λαίλαπα της περιόδου 2004-2009.

Αλλά, φίλες και φίλοι, υπάρχει ένα αόρατο νήμα που ενώνει όλα τα απίθανα για τα οποία κατηγορηθήκαμε:

από τα CDS μέχρι το ΔΝΤ,

από το έλλειμμα μέχρι το «λεφτά υπάρχουν»,

από τα δήθεν δισεκατομμύρια που μας δάνειζαν και δεν πήραμε – μέχρι ότι φουσκώσαμε το έλλειμμα του 2009.

Προσέξτε: στις άλλες χώρες που μπήκαν σε πρόγραμμα,

μπορεί να υπήρξαν αντιδράσεις για το Μνημόνιο,

αλλά κανείς ουσιαστικά δεν αμφισβήτησε ότι υπήρχε πραγματικό πρόβλημα στη χώρα προ Μνημονίου.

Και είπαν: «έχουμε πρόβλημα, ας κάνουμε κάτι να το λύσουμε για να τελειώνουμε μία ώρα αρχύτερα με τα Μνημόνια».

Εδώ έγινε το αντίθετο: στη χώρα με το μεγαλύτερο πρόβλημα, έγινε μόδα η λογική ότι δεν υπήρχε πρόβλημα!

Χτίστηκαν καριέρες πάνω σε ένα γενικευμένο ξέπλυμα ευθυνών για το τι έγινε μέχρι το 2009,

και σε πλύσιμο εγκεφάλου πως η Ελλάδα απέκτησε πρόβλημα το 2010 με το Μνημόνιο.

Αυτή είναι η αλήθεια.

Όμως, κατάφεραν πολλά – Φτιάχτηκαν καριέρες και αναρριχήθηκαν σε θώκους εξουσιάς με την αντιμνημονιακή τους ρητορική.

Τελικά, Σαμαράς και Τσίπρας έγιναν οι πιο μνημονιακοί, γιατί το μόνο πρόγραμμα που είχαν ήταν αυτό που τους επέβαλε τελικά η τρόϊκα.

«Ζάππεια» και «Θεσσαλονίκες» ήταν για το θεαθείναι.

Ποιο είναι λοιπόν το νήμα που ενώνει κάθε ανοησία που ειπώθηκε,

κάθε ψέμα που διαφημίστηκε

και κάθε δηλητήριο που χύθηκε εναντίον μας;

Είναι η λογική «λέμε οτιδήποτε, αρκεί ο κόσμος να μην ασχοληθεί με τα πραγματικά αίτια της κρίσης, να μην αναζητήσει τους πραγματικούς υπεύθυνους».

Σήμερα – Ουδείς δικαιούται να δηλώνει αυταπάτη ως προς αυτό.

Όλοι εξαπάτησαν συνειδητά.

Αποτέλεσμα;

Χρειάστηκε να περάσουν χρόνια,

χρειάστηκαν άλλα δύο μνημόνια,

απαιτήθηκαν εντελώς αχρείαστες επιπρόσθετες θυσίες χωρίς τελειωμό,

για να αποδειχθεί στην πράξη,

και να αποδεχθούν όλοι εκτός από κάποιες γραφικές περιπτώσεις,

κάποια αυτονόητα πράγματα που λέγαμε εξαρχής:

Ότι, στη διεθνή οικονομία, στη διεθνή πολιτική, όποιοι κι αν είναι οι δεσμοί, όποιες κι αν είναι οι συμπάθειες, καμία χώρα, κανένας δεν δανείζει χαριστικά τα χρήματα των συμπολιτών του – και καλά κάνει.

Στα δάνεια, δεν υπάρχουν χάρες.

Τόσο απλό. Τόσο αυτονόητο.

Κι όμως, μας πήρε 5 χρόνια να το συνειδητοποιήσουμε.

Άλλο αυτονόητο:

Τα περί αλλαγής νομίσματος,

μονομερούς στάσης πληρωμών,

εκβιασμό των εταίρων,

θεωρίες παιγνίων και άλλα τέτοια εξωτικά,

είναι πολύ ωραία όταν παίζεις επιτραπέζια παιχνίδια.

Στην οικονομία και στην πραγματική ζωή,

όταν έχεις στην πλάτη σου τις ζωές 11 εκατομμυρίων ανθρώπων,

δεν παίζεις.

Μπορεί να προκαλέσεις αναταραχή, αλλά θα ζήσεις εθνική καταστροφή.

Πόσο ηλίθιος μπορεί να είσαι για κάτι τέτοιο;

Στην περσινή διαπραγμάτευση το παίζαμε τρελοί.

Ωραίο για reality show.

Όταν όμως χρειάζεσαι και ζητάς να σου δώσουν χρήματα,

και σε θεωρούν τρελό,

θα σε δέσουν και με ζουρλομανδύα.

Αυτό κατάφερε και αυτό εψήφισε η σημερινή Βουλή.

Τόσο απλό.

Τόσο αυτονόητο.

Ακόμα και για αυτό όμως χρειάστηκαν 5 χρόνια σε κάποιους για να το συνειδητοποιήσουν.

Τώρα, όμως, ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ;

Ρωτάμε όλοι μας.

Υπάρχει λύση και διέξοδος;

Θα βγούμε ποτέ από τα μνημόνια και την κρίση;

Θα αρχίσουμε να ανεβαίνουμε ποτέ ή ακόμα δεν φτάσαμε στον πάτο;

Θέτω το ίδιο δίλημμα που είχα θέσει σε ομιλία μου σε όλους τους κοινωνικούς εταίρους στο Ζάππειο, το Δεκέμβριο του 2009.

Τόσο παλιά – τόσο νωρίς.

Είχα πει τότε επί λέξει:

«Θέλει ο Έλληνας και η Ελληνίδα μια κυβέρνηση που θα είναι απλά ο εκκαθαριστής των υποχρεώσεων προς τρίτους;

Ή θέλει μια κυβέρνηση που θα κάνει την μεγάλη ανατροπή, ανασυγκρότησης της χώρας, και θα πάει την Ελλάδα σε μια νέα αλλά αυτή τη φορά βιώσιμη πορεία;»

Την κυβέρνηση-εκκαθαριστή την ζήσαμε και επί Σαμαρά-Βενιζέλου, την ζούμε και σήμερα.

Κυβέρνηση με πάθος για αλλαγές ζήσαμε μόνο την περίοδο 2009-2011.

Ήταν η τότε κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ.

Ναι, κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, εγώ δεν φοβάμαι να το πω, άλλοι φοβούνται.

Φίλες και φίλοι,

Η χειρότερη συνέπεια της κρίσης είναι ότι διαμορφώνει ψυχολογία ήττας,

υποταγής στο μοιραίο,

μια κουλτούρα του ανέφικτου για κάτι καλύτερο.

Δεν θα σταματήσω ούτε στιγμή να παλεύω απέναντι στη μιζέρια.

Δεν θα σταματήσω ούτε στιγμή να αγωνίζομαι ενάντια στην παραίτηση.

Δεν θα σταματήσω ούτε στιγμή να πιστεύω στις δυνατότητες του τόπου μας, του λαού μας!

Αυτή είναι και η βαθύτερη έννοια της λέξης πολιτική.

Όχι το παιχνίδι εξουσίας.

Αλλά η δυνάτοτητα συλλογικά να αλλάζουμε την μοίρα μας.

Αυτή την πολιτική θέλω να φέρουμε ξανά στην χώρα μας.

Ξέρω, γνωρίζουμε όλοι, πως τίποτα δεν είναι εύκολο.

Όχι μόνο εξαιτίας όσων έχουν γίνει.

Και όχι μόνο λόγω της επιμονής μεγάλου μέρους της συντηρητικής ακόμα Ευρώπης να βαυκαλίζεται πως η λύση είναι οι περικοπές, η λιτότητα και όχι οι πραγματικές αλλαγές.

Αλλά κυρίως γιατί η αλλαγή πορείας προς το καλύτερο, απαιτεί και προϋποθέτει υπέρβαση του ίδιου του εαυτού μας.

Να υπερβούμε τις χειρότερες νοοτροπίες μας, για να απελευθερώσουμε το απίστευτο δυναμικό μας για πρόοδο.

Και κυρίως να μάθουμε από αυτά που πάθαμε.

Όσο η πολιτική διεξάγεται με όρους αρένας,

«ο θάνατός σου, η ζωή μου»

Όσο η έφοδος και παραμονή στην εξουσία παραμένει αποκλειστικός αυτοσκοπός,

Όσο η ιδιοποίηση του κράτους είναι ο κυρίαρχος στόχος, τίποτα δεν θα διορθωθεί, τίποτα δεν θα αλλάξει.

Το μόνο που θα αλλάζει είναι ποιος θα κατηγορεί ως προδότη ποιον.

Για αυτό και επιμένω στις αρχές μου.

Ακούω τις διδαχές της ιστορίας.

Και φωνάζω εδώ και χρόνια,

και θα φωνάζω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου,

για μια κουλτούρα συναίνεσης και συνεργασίας.

Έτσι και μόνο έτσι θα στρίψουμε το τιμόνι της χώρας προς το καλύτερο.

Η απουσία αυτής της συναίνεσης ήταν ουσιαστικός λόγος για να γίνει το δημοψήφισμα το 2011.

Αλλά και αυτό πόσοι δεν το ήθελαν.

Γιατί θα έχαναν το προνόμιο να είναι οι προστάτες του λαού.

Γιατί ο λαός θα είχε αποφασίσει μόνος του.

Γιατί ένα ΝΑΙ θα έδινε τη δύναμη σε μια κυβέρνηση να προχωρήσει αλλαγές ενάντια σε κάθε μεγάλο συμφέρον και ολιγάρχη.

Φίλες και φίλοι,

Προσωπικά λοιδωρήθηκα από τους αντιπάλους μου, όσο λίγοι.

Ταξίδεψα σε όλο τον κόσμο, Ευρώπη, Αμερική, Ασία, δύο φορές, για να πείσω τους εταίρους μας να μην αφήσουν την Ελλάδα να χρεοκοπήσει – την ώρα που η αντιπολίτευση αμφισβητούσε ακόμα και τον πατριωτισμό μου.

Έκανα ως Πρωθυπουργός ανοίγματα πραγματικής συναίνεσης, και το 2010 και το 2011, όταν άλλοι έχτιζαν ψεκασμένες καριέρες.

Με είπαν Πινοσέτ, Τσολάκογλου, ντήλερ διεθνών κερδοσκόπων, ότι μπορεί να φανταστεί κανείς.

Δεν κρατάω κακία σε κανέναν.

Μπορούμε να προχωρήσουμε;

Μπορούμε να πάμε παρακάτω;

Δικός μου εχθρός δεν είναι ο Τσίπρας, όπως δεν ήταν ο Σαμαράς.

Τα δε γεγονότα του παρελθόντος, τα διδάγματα, δεν τα αναφέρουμε από εκδίκηση αλλά για να μην επαναληφθούν ποτέ ξανά στο μέλλον.

Δικός μου εχθρός είναι τα προβλήματα του τόπου.

Είναι το πελατειακό κράτος.

Που τρώει το βιός του Έλληνα πολίτη και καταβροχθίζει τις ελπίδες της νέας γενιάς.

Με αυτό πρέπει να τελειώνουμε.

Τι χρειαζόμαστε λοιπόν;

Τρία πολύ συγκεκριμένα πράγματα.

Πρώτον, κατανόηση του πραγματικού προβλήματος που αντιμετωπίζει η χώρα.

Όσο η κυρίαρχη αφήγηση εντοπίζει το πρόβλημα της χώρας στο 2010 και στο Μνημόνιο,

και όχι σε όσα έγιναν μέχρι το 2009,

είναι αδύνατον να πάμε μπροστά.

Πρόβλημα που δεν αναγνωρίζεται, δεν λύνεται.

Το δεύτερο που χρειάζεται είναι ένα εθνικό σχέδιο, ένα εθνικό συμβόλαιο, που να αντιμετωπίζει και να απαντά στα πραγματικά προβλήματα.

Ένα σχέδιο δικό μας, που να γίνει κτήμα του Ελληνικού λαού.

Αυτό το σχέδιο πρέπει να αντιμετωπίζει ουσιαστικά και ριζικά τις αιτίες της κρίσης.

Χρειαζόμαστε λύσεις-σπαθί που κόβουν το γόρδιο δεσμό…

στην απονομή δικαιοσύνης,

στην παραγωγή πλούτου,

στο φορολογικό σύστημα,

στο ασφαλιστικό σύστημα,

στο εκπαιδευτικό σύστημα,

και τέλος στη λειτουργία του τρίπτυχου δημόσιο – θεσμοί – πολιτικό σύστημα.

Οι παθογένειες σε αυτούς τους πέντε τομείς δημιούργησαν την κρίση – εκεί χρειαζόμαστε λύσεις.

Και όχι δήθεν λύσεις που απλά θάβουν το πρόβλημα κάτω από το χαλί για λίγο διάστημα.

Όχι δήθεν λύσεις που απλά προσθέτουν μερικές χιλιάδες σελίδες νόμων στην ήδη χαώδη νομοθεσία μας.

Όχι δήθεν λύσεις που απλά ανακυκλώνουν την ίδια αποτυχημένη λογική αντιμετώπισης των προβλημάτων.

Χρειάζεται να τολμήσουμε έξω από τα συνηθισμένα.

Έξω από το συνηθισμένο πλαίσιο.

Έξω από τα κατεστημένα.

Κάθε μας παθογένεια είναι γόρδιος δεσμός: η λύση της απαιτεί κόψιμο με σπαθί.

Στην καρδιά του προβλήματος.

Όπως κάναμε με τον “Καλλικράτη”, με τη “Διαύγεια”, με την ηλεκτρονική συνταγογράφηση, τις ηλεκτρονικές προμήθειες, το opengov, το νόμο για τα πανεπιστήμια, το άνοιγμα στην πράσινη ενέργεια κ.ο.κ.

Δεν λέω ότι τα κάναμε όλα και ότι τα κάναμε σωστά. Όχι.

Αλλά τέτοιες λύσεις θέλει ο τόπος.

Απλές και τόσο ρηξικέλευθες.

Την επανάσταση του αυτονόητου.

Όπως ξεκινήσαμε το 2009.

Με τα αυτονόητα. Να ξέρουμε πόσοι υπάλληλοι δουλεύουν στο δημόσιο.

Να επιβραβεύουμε τους άριστους και όχι τους αρεστούς.

Σήμερα δημοσιεύει μια εφημερίδα σοβαρή έρευνα για την φυγή των νέων στα ξένα.

Πιο είναι το πρώτο που τους παρακινεί; Η έλλειψη αξιοκρατίας και η διαφθορά.

Αυτά χτυπήσαμε και για αυτά χτυπηθήκαμε.

Αυτονόητα όμως!

Αλλιώς, θα κυνηγάμε συνέχεια ως χώρα την ουρά των προβλημάτων μας.

Και το τρίτο που χρειάζεται, είναι η έστω μίνιμουμ συνεννόηση των πολιτικών δυνάμεων και των παραγωγικών δυνάμεων.

Ένα εθνικό μορατόριουμ σοβαρότητας μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων.

Όπως όταν πρότεινα τότε, να διαπραγματευτούμε από κοινού με την τρόϊκα Κυβέρνηση και Αντιπολίτευση. Όπως έκανε η Πορτογαλία.

Να βγαίναμε με κοινό μήνυμα τότε – ότι μπορούμε και να μειώσουμε τους φόρους αν όλοι τους πληρώνουμε.

Ούτε να το κουβεντιάσει η αντιπολίτευση. Έκλεινε το μάτι στο «δεν πληρώνω», για να πληρώσει σήμερα πολλαπλά ο Έλληνας φορολογούμενος.

Όχι λοιπόν άλλη μιζέρια και στείρο μικροκομματικό παιχνίδι.

Για αλλαγές με βάθος και προοπτική, χρειάζεται διαβούλευση και με τις πολιτικές δυνάμεις, και με την κοινωνία συμμέτοχη, και με τις παραγωγικές δυνάμεις του τόπου, για την επίτευξη του κοινού σκοπού.

Ακόμα και δημοψηφίσματα – που όμως δεν θα έχουν το χαρακτήρα τακτικισμού και πολιτικής χειραγώγησης.

Και μαζί, μια προσπάθεια για να μπορέσουμε να διαπραγματευτούμε σωστότερους όρους με τους εταίρους μας στις προβλέψεις του μνημονίου – με στόχο μια βιώσιμη ελληνική οικονομία.

Τι εμποδίζει εκπροσώπους των πολιτικών δυνάμεων, ανθρώπους της αγοράς και εκπροσώπους φορέων να βρεθούν άμεσα στο ίδιο τραπέζι, σε ένα τραπέζι εθνικού διαλόγου, με εντολή για συγκεκριμένα αποτελέσματα ακόμα και μέσα στο καλοκαίρι;

Δεν υπάρχει ούτε στιγμή για χάσιμο.

Πόσο δύσκολο είναι να καταλάβουμε ότι μόνο έτσι, με δικό μας σχέδιο, θα μας πάρουν οι εταίροι μας στα σοβαρά και δεν θα μας επιβάλλουν κόφτες αναξιοπιστίας;

Και πόσα μνημόνια θα χρειαστούν για να καταλάβουμε ότι μόνο έτσι, με στοιχειωδώς αρραγές εσωτερικό μέτωπο, θα βγούμε από την κρίση;

Δεν χρειάζεται τα κόμματα να συμφωνούμε σε όλα.

Βούληση απαιτείται στα αυτονόητα.

Εκεί που όλοι συμφωνούμε, όποια κι αν είναι αυτά που συμφωνούμε, ας προχωρήσουμε μπροστά.

Πέρα από τα μνημόνια, με ένα Εθνικό Συμβόλαιο.

Αυτό ζητάω.

Αυτό ζητάει το ΚΙΝΗΜΑ Δημοκρατών Σοσιαλιστών.

Κι αυτό είναι πρωτίστως ευθύνη του Πρωθυπουργού να το τολμήσει.

Με όρους ειλικρίνειας – όλοι κρίνονται, και πρώτος αυτός.

Προσοχή όμως φίλες και φίλοι,

Η συναίνεση έχει νόημα αν είναι να πάμε μπροστά.

Όχι αν είναι να πάμε σημειωτόν ή πίσω, για να μην χαϊδέψουμε μικρά και μεγάλα συμφέροντα.

Ή να έχουμε συναίνεση στο μοίρασμα των καρεκλών.

Κρατήστε αυτό:

Η επανάσταση του αυτονόητου, φίλες και φίλοι, δεν είναι αυτονόητη για όλους.

Υπάρχουν μικρά και μεγάλα κατεστημένα που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα στη χώρα.

Και πολιτικοί που καταλήγουν πιόνια τους.

Για αυτό έρχομαι και στην δεύτερη προϋπόθεση για να πάει μπροστά ο τόπος:

Χρειάζεται η κρίσιμη μαγιά, η κρίσιμη μάζα, που θα ενστερνιστεί αυτές τις ιδέες, αυτές τις προοπτικές.

Θα παλέψει για αυτές και θα τις προωθήσει.

Θα κάνει το πρόγραμμα προοδευτικών αλλαγών στη χώρα μας πραγματικό ρεύμα και κτήμα πλατειών στρωμάτων της κοινωνίας.

Θα ξαναπιστέψει.

Να πάμε μαζί – Ξανά!

Για αυτό και το ΚΙΝΗΜΑ μας, κοιτά τη συναίνεση και την ενότητα σε βάση αρχών, αξιών και προγραμμάτων.

Απαιτείται να διαμορφωθεί μια νέα πολιτική κουλτούρα. Ακόμα και ένας νέος πατριωτισμός.

Που δεν θα βασίζεται στη δαιμονοποίηση του άλλου. Που δεν θα στηρίζεται στην επίπλαστη περιχαράκωση και την άγνοια των ψηφοφόρων.

Που θα αναδεικνύει ό,τι το θετικό και δεν θα αποδομεί το κάθε πετραδάκι που τοποθετεί ο Έλληνας, ο Ελληνισμός, η όποια κυβέρνηση, με τις δυνάμεις τους.

Που ο ανταγωνισμός θα αποσκοπεί στην ανάδειξη του πιο σωστού και όχι του λιγότερου κακού.

Που θα ενώσει πλατιές δυνάμεις του λαού.

Που θα ανοίγει πόρτες, αντί να χτίζει τείχη.

Μια κοινή βούληση να αλλάξει αυτός ο τόπος.

Επειδή όμως τα κόμματα έχουν τις δικές τους λογικές,

Την εύκολη πόλωση για να ανεβούν στο χρηματιστήριο των γκάλοπ,

Χρειαζόμαστε κάτι άλλο.

Ένα συμβόλαιο μεταξύ μας.

Μεταξύ των πολιτών.

Μεταξύ των Ελλήνων.

Η χώρα χρειάζεται άμεσα μια πολιτική εκεχειρία και σοβαρότητα. Έναν διάλογο ήσυχα και απλά.

Με αλήθειες, ως βάση.

Αρκετά τα κόμματα δίχασαν την Ελληνική κοινωνία.

Αρκετά τη διαιρέσαμε τη στιγμή που χρειαζόταν κοινωνική ενότητα απέναντι στη λαίλαπα των αγορών.

Και ποιος ωφελείται από τη διχόνοια;

Αυτός που δεν θέλει να αλλάξει τίποτα.

Όσοι παρασιτούν.

Σίγουρα δεν ωφελείται όποιος θέλει να μπει τέλος στην ανασφάλεια και στην ασυδοσία,

ο νέος επιστήμονας,

ο καινοτόμος επιχειρηματίας,

ο δημιουργικός αγρότης,

ο πρωτοπόρος δήμαρχος και περιφερειάρχης,

ο διψασμένος για δουλειά άνεργος,

ο συνταξιούχος που θέλει και ζητά μια κοινωνία ισονομίας και αλληλεγγύης για τα παιδιά και τα εγγόνια του.

Όλοι αυτοί που ζητούν παραγωγή και σωστή όσο και δίκαιη αξιοποίηση του πλούτου.

Χρειάζεται να αναδείξουμε αυτές τις δυνάμεις.

Να βγουν μπροστά, πρωτοπόρες.

Να βγουν μπροστά, δυναμικά.

Και από τη βάση να ενώσουν τη χώρα γύρω από ένα εθνικό και προοδευτικό σχέδιο αλλαγών.

Ας διδαχθούμε από την Ιστορία.

Ας αξιοποιήσουμε τα συμπεράσματά μας, την εμπειρία μας.

Και τώρα, που όλοι φαίνεται να γίνονται πιο γνωστικοί, ξεπερνώντας αυταπάτες και Ζάππεια που μηδένιζαν ελλείμματα σε ένα χρόνο χωρίς κόπο και πόνο, ας δείξουμε γενναιότητα κι ας υπερβούμε το λαϊκισμό και το μικροκομματικό υπολογισμό.

Ας πάρουμε τη μοίρα μας στα χέρια μας.

Σχέδιο χρειάζεται και αποφασιστικότητα.

Για αυτά θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε.

Και θέλω, με την ευκαιρία της σημερινής συνάντησής μας, να στείλουμε ένα σαφές μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση, ιδιαιτέρως εκτός των συνόρων, επειδή κάποιοι μπορεί να ονειρεύονται διάφορα, λόγω του ότι η χώρα βρίσκεται σε κρίση.

Ας μην θεωρούν κάποιοι, ότι οι Έλληνες δεν θα υπερασπιστούν με σθένος τα εθνικά συμφέροντα.

Φίλες και φίλοι,

Από μικρό παιδί έμαθα να αγαπώ τη Θεσσαλονίκη και τη Μακεδονία. Όταν γυρνούσα με τον Ανδρέα στους Ανένδοτους. Όταν μετά τη χούντα γύρναγα ως υπεύθυνος οργανωτικού στην Κεντρική και Δυτική Μακεδονία.

Και ο Αντρέας λάτρευε τη Θεσσαλονίκη.

Την ιστορία της,

Τον κοσμοπολιτισμό της,

Τους υπέροχους ανθρώπους της.

Πόλη-μοντέλο που παραλίγο να σβήσει η συντήρηση που κυριάρχησε για δεκαετίες.

Η Θεσσαλονίκη αναπνέει ξανά τα τελευταία χρόνια.

Υποφέρει όμως και αυτή, όπως και κάθε γωνιά της χώρας.

Γνωρίζετε, είχα πάντα αλλεργία στο ρουσφέτι.

Γιατί είναι δείγμα ενός συγκεντρωτικού πελατειακού κράτους.

Που ευνουχίζει τις δημιουργικές δυνάμεις του τόπου.

Που αναγκάζει πολίτες, επιχειρηματίες, δημάρχους να υποκύπτουν στις μικροκομματικές ορέξεις μεσαζόντων της εξουσίας.

Κλείστε τα αυτιά σας μπροστά σε όλους αυτούς.

Να φτιάξουμε επιτέλους ένα αποκεντρωμένο, δημοκρατικό, λειτουργικό κράτος.

Κανόνες, που σέβεται πρώτο το ίδιο το κράτος.

Μόνο έτσι θα δούμε άσπρη μέρα στο σημερινό κόσμο.

Το λέω και για έναν ακόμα σοβαρό λόγο – Ας κοιτάξουμε γύρω μας:

Η υφήλιος συνταράσσεται από μεγάλες αλλαγές.

Τεχνολογικές, επιστημονικές, οικονομικές, τηλε-επικοινωνίας, κινήσεων κεφαλαίου, ανθρώπων.

Δεκάδες επαγγελματικοί τομείς θα αντικατασταθούν από τη ρομποτική.

Άλλοι θα ανθίσουν, όπως ο ενεργειακός τομέας, υπό την πίεση και της κλιματικής αλλαγής.

Οι μεταναστευτικές ροές παγκοσμίως θα αυξηθούν.

Το κεφάλαιο θα διεθνοποιείται όλο και περισσότερο αποφεύγοντας τις υποχρεώσεις του σε εθνικό επίπεδο μέσω, για παράδειγμα, των φορολογικών παραδείσων.

Πανδημίες εξαπλώνονται με ταχύτητα σε κάθε γωνιά της γης.

Τα συστήματα πρόνοιας βάλλονται γιατί οι χώρες χάνουν έσοδα από τον ανταγωνισμό από τρίτες ακόμη και φτωχότερες χώρες

Η ανεργία των νέων, μόνιμο πρόβλημα σε πολλές αναπτυγμένες οικονομίες.

Σε μια εποχή όπου όλα αυτά απαιτούν στενή συνεργασία μεταξύ εθνών, ηγεσιών, λαών, αυτό που βλέπουμε είναι το αντίθετο:

αντί για ουσιαστική συνεργασία, βλέπουμε τον κατακερματισμό της διεθνούς κοινότητας.

Το βλέπουμε και στην ΕΕ.

Δυστυχώς.

Έτσι γεννιέται και θεριεύει η ανασφάλεια, με ηγετίσκους της κακιάς ώρας έτοιμους να την εκμεταλλευτούν.

Ασχολείται κανείς στην Ελλάδα με όλα αυτά;

Και όμως,

Έχουμε φωνή.

Μπορούμε να ακουστούμε.

Το βλέπω παντού και ως Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς.

Έχουμε απίθανες δυνατότητες.

Μπορούμε να τις αξιοποιήσουμε.

Αλλά η φωνή μας θα δυναμώνει όσο εμείς στεκόμαστε στα δικά μας πόδια – χωρίς δάνειες δυνάμεις.

Μαζί με τη δυνατότητα μας να ανταποκριθούμε στις επερχόμενες παγκόσμιες αλλαγές, όσο θα ενδυναμώνεται η εμβάθυνση και η δημιουργία θεσμών που να διασφαλίζουν μια λειτουργούσα και σύγχρονη Δημοκρατία.

Που θα αποκαθιστά την εμπιστοσύνη του πολίτη στο κράτος και θα εδραιώνει την εμπιστοσύνη του κράτους στον πολίτη.

Ασχολείται σήμερα κανείς αυτά;

Αστεία πράγματα.

Λίγες ατάκες και τελειώσαμε.

Μήπως κάνουμε ό,τι μπορούμε για να σταθεροποιηθούμε βιώσιμα ως χώρα μέσα σε ένα ασταθές περιβάλλον;

Και πάλι, αστεία πράγματα.

Φαινόμαστε αλλοπρόσαλλοι.

Ενώ θα έπρεπε να φτιάξουμε ένα κράτος, μια δημοκρατία λειτουργική, που μπορεί να αντιμετωπίζει αυτές τις νέες συνθήκες προς όφελος του πολίτη.

Ο αγώνας για να γίνουν πράξη αυτές οι αυτονόητες αλήθειες δεν τελειώνει ποτέ.

Δεν σταματάμε.

Προχωράμε.

Είμαι αποφασισμένος οι επόμενες εκλογές, όποτε κι αν γίνουν, να βρουν το ψηφοδέλτιο του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ στο χέρι κάθε πολίτη.

Είμαι αποφασισμένος οι επόμενες εκλογές, όποτε κι αν γίνουν, να βρουν το ΚΙΝΗΜΑ με πλήρες οπλοστάσιο θέσεων και προτάσεων για το αύριο του τόπου.

Ό,τι ισχύει για τη χώρα, ισχύει και για το ΚΙΝΗΜΑ.

Καμία πρόταση δεν είναι πραγματικά προοδευτική, αν δεν έχει προκύψει από συμμετοχή.

Από τους πολίτες, για τους πολίτες.

Θα μπω ξανά μπροστά, αλλά σας χρειάζομαι όλους.

Κάθε προοδευτική φωνή.

Συνεχίζουμε την προσπάθεια για τη συμπόρευση των προοδευτικών δυνάμεων.

Η πρότασή μας είναι απλή:

Συμφωνία σε επαναστατικό πλαίσιο αλλαγών που κόβουν τον γόρδιο δεσμό της πελατειακής Ελλάδας, και μετά όλοι και όλα από τη βάση.

Τόσο απλά, τόσο καθαρά.

Αν δεν ευοδωθούν οι προσπάθειες, το Κίνημα θα κατέλθει μόνο του στις επόμενες εκλογές.

Τώρα που διαλύθηκαν όλοι οι μύθοι,

καλούμε όσες και όσους διψούν να μάθουν την αλήθεια να μας ακούσουν.

Καλούμε όσες και όσους αναζητούν λύσεις για το από εδώ και μπρος να μας ακολουθήσουν!

Στο ΚΙΝΗΜΑ μας,

Γιατί πιστεύουμε ότι ΜΠΟΡΟΥΜΕ.

Εάν σύντροφός μας είναι το πάθος μας για την αλήθεια,

Εάν σύμβουλός μας είναι η πίστη στη δημιουργικότητα, την καινοτομία για τις προοδευτικές, ριζοσπαστικές λύσεις.

Φίλες και φίλοι,

Η Ελλάδα δεν έχει χρόνο για χάσιμο.

Έχουμε αρχές, αξίες και ιδανικά, που δεν υπόκεινται σε κανέναν κόφτη συναλλαγής.

Είμαστε πάντα ανοιχτοί στο διάλογο,

Είμαστε πάντα αλλεργικοί στη συναλλαγή,

Είμαστε πάντα αποφασισμένοι να γίνουμε εμείς η αλλαγή που θέλουμε για τη χώρα.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ.