Συντηρητικά μυαλά – ανυπολόγιστη καταστροφή

Δυστυχώς, η Ευρώπη δεν είναι Ευρώπη εδώ και καιρό. Κι ο κόσμος έχει αρχίσει να χάνει την πίστη του σε αυτή.

Υπάρχουν ποικίλες πλακατζίδικες «έρευνες» στο Διαδίκτυο, για το τι πρέπει να έχει πάει στραβά στο μυαλό ενός ανθρώπου για να γίνει συντηρητικός. Να αποκλείσει τη δυναμική των ικανοτήτων του ανθρώπινου μυαλού για εξέλιξη και να προσηλωθεί στη διατήρηση όσων κατάφεραν οι πρόγονοι του, με τις (εκ των πραγμάτων) ελλιπέστερες γνώσεις τους, ενός άλλου κόσμου. Πέρα από την πλάκα για τις «λάθος» εγκεφαλικές συνάψεις, υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν αυτοί που θα κοιτάξουν να επωφεληθούν προσωπικά από το συντηρητισμό μερίδας των πολιτών. Επιχειρηματίες και πολιτικοί, με σχέσεις αλληλεξάρτησης, εξουσίας και χρήματος, που θα χτίσουν το φόβο, για να δημιουργήσουν πάτημα για τις επιδιώξεις τους. Επιδιώξεις που δεν θα άντεχαν ψύχραιμης ανάλυσης, με επιχειρήματα βασισμένα σε αρχές και γεγονότα. Η ένταση και το μίσος, διαχρονικοί τους σύμμαχοι. Η συνεργασία και η συνεννόηση, εχθροί τους. Οι συντηρητικοί της Ευρώπης -κυβερνήσεις και επιχειρήσεις- παρέλαβαν ένα εγχείρημα δημοκρατίας και ειρήνης και το μετέτρεψαν σε οικονομικό πρότζεκτ των ισχυρών. Από τα εργατικά δικαιώματα μέχρι τη διαχείριση της «ελληνικής» κρίσης χρέους, οι αποδείξεις είναι απτές όσο και καταστρεπτικές για την πίστη των πολιτών στο πολιτικό σύστημα, στους πολιτικούς θεσμούς – πόσω μάλλον τους υπερεθνικούς. Στην ερώτηση «πώς θα πιάσεις την υπεράκτια φοροδιαφυγή ή την τρομοκρατία χωρίς υπερεθνικά εργαλεία», η απάντηση θυμίζει τις αποκρίσεις του συμπαθούς Τσουμπάκα -του Bigfoot- από το Star Wars. Άναρθρες κραυγές. Αν ρωτήσεις «πώς θα αντιμετωπιστεί η κλιματική αλλαγή, η ανισότητα, ο πόλεμος και η προσφυγιά που αυτός θα φέρει», τα ίδια: κραυγές και παλικαρισμοί. Ποιος θα αλλάξει το χρηματοπιστωτικό σύστημα υπέρ των πολιτών; Πώς θα ρυθμιστεί το εμπόριο όπλων; Τι θα γίνει με τα ναρκωτικά; Με τι δεσμούς θα συνδεθούν γειτονικά κράτη για να πορευθούν με σχέσεις εμπιστοσύνης και συνεργασίας, αντί δυσπιστίας και αντιπαλότητας;

Όλα αυτά είναι πολιτικά ζητήματα που απαιτούν πολιτικές λύσεις. Η Ευρώπη, σήμερα, αποτελεί ίσως το καλύτερο παράδειγμα ενός υπερεθνικού θεσμού με τέτοιες επιδιώξεις. Όσο κι αν η κατάληψή της από συντηρητικές και υπερσυντηρητικές δυνάμεις τις τελευταίες δεκαετίες την έχουν κάνει να μοιάζει χλωμή.

Οι συντηρητικοί της Ευρώπης -κυβερνήσεις και επιχειρήσεις- παρέλαβαν ένα εγχείρημα δημοκρατίας και ειρήνης και το μετέτρεψαν σε οικονομικό πρότζεκτ των ισχυρών. (Φωτό: Reuters)

Ας μου επιτραπεί μία χοντροκομμένη παρομοίωση: αν κάποιος σου παρέχει πενικιλίνη κακής ποιότητας χωρίς αποτέλεσμα, δεν φταίει η πενικιλίνη, αλλά ο «φαρμακοτρίφτης» που την παρασκευάζει λάθος. Το ίδιο συμβαίνει με την Ευρώπη: δεν είναι Ευρώπη, εδώ και καιρό. Κι ο κόσμος έχει αρχίσει να χάνει την πίστη του σε αυτή. Ο Ντέιβιντ Κάμερον, αυτός ο ολίγιστος πολιτικός, προκήρυξε δημοψήφισμα για να κερδίσει έναν εσωκομματικό αντίπαλο, τον Μπόρις Τζόνσον. Ο Αντώνης Σαμαράς, δεν έκλεισε τη διαπραγμάτευση που του αναλογούσε -με όσα δεν είχε κάνει- και έπαιξε ξανά τη χώρα στα ζάρια, ελπίζοντας σε μία αριστερή παρένθεση. Το είχε ξανακάνει το 2012. Η Άνγκελα Μέρκελ ενέδωσε σε τιμωρητικές λογικές στην ελληνική κρίση, ενόψει εκλογών στα γερμανικά κρατίδια τότε, ρίχνοντας λάδι σε μία φωτιά που επτά χρόνια μετά δεν λέει να σβήσει. Οι Ρεπουμπλικάνοι της Αμερικής αφιερώθηκαν για 8 χρόνια στη στείρα αντιπολίτευση – πώς να σταματήσουν τον «σατανά Ομπάμα» και το Obamacare. Τώρα τους έλαχε ο Τραμπ, αφού έτσι γαλούχησαν τον κόσμο τους για τόσα χρόνια, και δεν ξέρουν από πού να φυλαχτούν. Δεν δουλεύει για κανέναν, το μικροπολιτικό, το μίσος, το σύνθημα, το anything goes για να γίνει η δουλειά μας και βλέπουμε μετά. Υπάρχουν συνέπειες που επιτέλους πρέπει να συνυπολογίζονται και να μας συγκρατούν. Μετά το βρετανικό δημοψήφισμα, πρέπει να κάνουμε στροφή. Οι προοδευτικοί πρέπει να εγκαταλείψουν τις σεμνές τους ημιτελείς παρεμβάσεις, να στρωθούν στη δουλειά και να προχωρήσουν με κοινή ατζέντα για μία άλλη Ευρώπη. Τη λιγότερη Ευρώπη την ξέρουμε – την έχει γράψει με μελανά χρώματα η Ιστορία. Ήρθε η ώρα να δοκιμάσουμε πραγματικά την περισσότερη, την αληθινή Ευρώπη: του ανθρωπισμού, της ισότητας, της ανοιχτότητας και της διαφάνειας. Ό,τι εκλογές κι αν έρχονται στη Βόρεια Βεσφαλία. Προτού να είναι αργά.



του Κωνσταντίνου Αλεξάκου, στο andro.gr, για περισσότερα: εδώ