Οσοι κατέχουν τη νομική επιστήμη συμφωνούν πως η βλάβη με την τροπολογία περί συμμετοχής των πολιτικών σε offshore είναι ανήκεστος. Και για τον ΣΥΡΙΖΑ και για το δίκαιο. O πρώην υπουργός Δικαιοσύνης Χάρης Καστανίδης, ο οποίος είχε εισηγηθεί τον αρχικό νόμο του 2010 περί απαγόρευσης συμμετοχής πολιτικών σε offshore εταιρείες, δήλωσε ότι «η ρύθμιση θα ισχύσει τουλάχιστον και για μία ημέρα και κατ’ αυτόν τον τρόπο θα αρθεί το αξιόποινο και θα τη γλιτώσουν όλοι οι πολιτικοί που έχουν τέτοιες επιχειρήσεις» (ΣΚΑΪ 31.5.2016). Συνεπώς, όσους ήθελε να γλιτώσει η συγκεκριμένη τροπολογία γλίτωσαν και όσα είπε η κυβερνητική εκπρόσωπος Ολγα Γεροβασίλη ότι «η Αριστερά αλλά και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν αστειεύονται σε ό,τι αφορά ζητήματα διαφάνειας και ελέγχου του πολιτικού χρήματος...» είναι για γέλια.
Αυτή η ζημιά δεν μοιάζει αρκετή, και η κυβέρνηση –που έχει γινάτια επειδή πιάστηκε με τη γίδα στην πλάτη– τη συμπληρώνει με μία ακόμη μεγαλύτερη. Καταθέτει στη Βουλή τροπολογία, «η οποία θα απαγορεύει και θα θεωρεί ασυμβίβαστη τη συμμετοχή πολιτικών προσώπων, δηλαδή μελών της κυβέρνησης, βουλευτών, αρχηγών των πολιτικών κομμάτων, των ευρωβουλευτών, γενικών γραμματέων, περιφερειαρχών και δημάρχων, στη διοίκηση ή στο μετοχικό κεφάλαιο εταιρειών με έδρα εκτός της χώρας... Η απαγόρευση πλέον θα είναι γενική και καθολική... Οποιος, λοιπόν, αρχηγός κόμματος έχει μετοχές ή άλλη σχέση δική του ή συγγενικού του προσώπου με αλλοδαπή εταιρεία τον προκαλούμε να το δηλώσει πρώτος και να μην παριστάνει στην κυβέρνησή μας τον τιμητή ενάντια στη διαφθορά» (Ολ. Γεροβασίλη 31.5.2016).
Με άλλα λόγια, έχουμε έναν νέο «βασικό μέτοχο», ο οποίος, επειδή είναι αριστερής κοπής, ποινικοποιεί όχι μόνο τη συμμετοχή σε εταιρείες σε κάποιο ποσοστό, αλλά και την κατοχή δέκα π.χ. μετοχών. Αυτό δεν μπορεί να σταθεί σε κανένα κανονικό δικαστήριο. Και αυτό δεν είναι καν το χειρότερο. Η διεύρυνση των απαγορεύσεων βοηθά μόνον όσους έχουν λόγους να κρυφτούν. Ο έλεγχος γίνεται δυσχερέστερος (αφού αυξάνει ο αριθμός των ελεγκτέων), αλλά και η λάσπη στον ανεμιστήρα θα μειώσει την ηθική απαξία όσων μετείχαν ή μετέχουν σε επιχειρήσεις φοροδιαφυγής, όπως είναι πολλές offshore.
Αυτού του τύπου οι «καθολικές απαγορεύσεις» είναι τυπικές του πανικού που έχουν οι κυβερνήσεις σε αποδρομή. Το ζήσαμε και το 2003, όταν η κυβέρνηση Σημίτη απαγόρευσε στο πολιτικό προσωπικό να κατέχει μετοχές του ελληνικού χρηματιστηρίου, διότι τότε αποκαλύφθηκε ότι κάποιοι βουλευτές και στελέχη του ΠΑΣΟΚ «έπαιζαν στο χρηματιστήριο». Δεν γνωρίζουμε την τύχη της συγκεκριμένης διάταξης του νόμου 3213/2003 (μπορεί να καταργήθηκε με κάποια μεταμεσονύχτια τροπολογία, από εκείνες που δεν καταλαβαίνει κανείς τι λένε), αλλά βλέπουμε πολλούς βουλευτές να δηλώνουν στα «πόθεν έσχες» τους την κατοχή μετοχών. Ο νόμος ήταν ένα ηθικολογικό πυροτέχνημα ως απάντηση στην ηθικολογική φρενίτιδα της εποχής για τους «βουλευτές που κάνουν παιγνίδια στο χρηματιστήριο». Και μετά ξεχάστηκε. Ποτέ δεν αποδείχθηκε ότι υπήρχε σκάνδαλο, αλλά η υπερβολική αντίδραση της τότε κυβέρνησης άφησε το γνωστό ίζημα στην πολιτική διαδικασία. Εναν ακόμη άχρηστο νόμο που να υπενθυμίζει ότι οι νόμοι στην Ελλάδα είναι μόνο για να ψηφίζονται και ουχί για να εφαρμόζονται.
του Πάσχου Μανδραβέλη, 02/06/2016, για περισσότερα: εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου