Κι όμως! Η μεγαλύτερη φορολογική μεταρρύθμιση της Μεταπολίτευσης έγινε στα χρόνια του Ανδρέα. Ο ΦΠΑ και οι ταμειακές μηχανές μπήκαν στη ζωή μας το 1987. Ασχέτως των προβλημάτων που ακόμη έχουμε (και είχαμε με όλες τις κυβερνήσεις) ο νόμος του κ. Δ. Τσοβόλα ήταν επανάσταση στο φορολογικό σύστημα.
Η αποστροφή του κ. Μάκη Βορίδη για το «ονοματεπώνυμο της καταστροφής» πιθανόν να κρύβει άγνοια. Στα χρόνια που η Ελλάδα άλλαζε συθέμελα -σε κάποιους τομείς προς το καλύτερο και σε άλλους προς το χειρότερο- ο κ. Βορίδης άλλες τέχνες κατηργάζετο. Μπορεί να έμαθε μόνο όσα είναι του συρμού, δηλαδή τη δημοσιονομική επέκταση στην οποία οφείλονται πολλά από τα σημερινά μας προβλήματα. Αλλά, προφανώς δεν άκουσε τίποτε για το ανεκτίμητο ΕΣΥ. Παρά τη θεμιτή και δικαιολογημένη κριτική για τις σπατάλες του, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι χάρη στο ΕΣΥ ζούμε περισσότερο. Στην Ελλάδα το προσδόκιμο επιβίωσης το 1974 ήταν 73 χρόνια. Το 2006 έφτασε τα 79,5 χρόνια. Υπήρξε τεράστια πρόοδος της ιατρικής επιστήμης, αλλά οι Ελληνες (παρά το γεγονός ότι καπνίζουμε πιο πολύ, έχουμε συγκριτικά περισσότερα τροχαία κ.λπ.) ζούμε δύο χρόνια περισσότερο από τους Αμερικανούς, οι οποίοι τώρα επιχειρούν το medicare· στις ΗΠΑ το προσδόκιμο επιβίωσης από τα 72 έτη που ήταν το 1974, έφτασε τα 77,7 το 2006. Φυσικά υπήρξαν οι καταστροφικοί για τον συνδικαλισμό και τα ΑΕΙ νόμοι, αλλά υπήρξε και η αλλαγή του οικογενειακού δικαίου. Μέχρι το 1982 η Ελλάδα ήταν κάτι σε «λάιτ» Ιράν: οι μοιχοί σέρνονταν με σεντόνια στα αστυνομικά τμήματα και η προίκα ήταν θεσμοθετημένη!
Μπορεί πάλι η αποστροφή του κ. Βορίδη να μην οφείλεται σε απλή και άδολη άγνοια. Ισως να οφείλεται σε πολιτικούς σχεδιασμούς. Κάποιοι λένε ότι οι φιλοδοξίες του φτάνουν μέχρι την ηγεσία της Ν.Δ. κάτι που προϋποθέτει τη συγκίνηση του κομματικού ακροατηρίου. Το ίδιο έκαναν διάφοροι στην Αριστερά και στην Κεντροαριστερά: ισοπέδωσαν ολόκληρες ιστορικές περιόδους επισείοντας τον μπαμπούλα της «Δεξιάς». Ετσι δεν μπορούν να διακρίνουν τον εκσυγχρονιστή Κωνσταντίνο Καραμανλή από την αρτηριοσκληρωτική και αυταρχική μετεμφυλιακή Δεξιά, με την οποία και ο ίδιος ο Κ. Καραμανλής ήρθε σε σύγκρουση. Την πρώτη περίοδο έχασε τη μάχη και αυτοεξορίστηκε· μετά τη δικτατορία την κέρδισε. Κι όμως: για πολλούς, η περίοδος 1955-1963 δεν θεωρείται μια χαμένη μάχη του Κ. Καραμανλή με το παλάτι και τους μετεμφυλιακούς υπόγειους μηχανισμούς. Προπαγανδίζεται ως μελανή σελίδα του.
Υπάρχει ένα μεγάλο πρόβλημα με τις -βολικές για Δεξιούς και Αριστερούς- «ξεπέτες» της Ιστορίας. Χωρίζοντας τις περιόδους σε «πολύ σκοτεινές» και «πολύ φωτεινές» (αναλόγως του πολιτικού χώρου που βρίσκεται κανείς) κατ’ αρχήν δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε. Οι ιστορικοί μύθοι δημιουργούν αυθαίρετες τομές και ανυπέρβλητα χάσματα στο πολιτικό σκηνικό. Δεύτερον, δεν μαθαίνουμε από την Ιστορία. Δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε τα θετικά από τα αρνητικά μιας περιόδου με αποτέλεσμα να ανακυκλώνουμε τα αρνητικά. Η ελληνική Ιστορία, ακόμη και η περίοδος 1981-1989, είναι πολύ πιο πλούσια απ’ όσο προπαγανδίζουν σε κομματικές μαζώξεις διάφοροι πολιτευτές. Καλό είναι να μην βασιζόμαστε σε αστοιχείωτους εθνικούς μύθους έτσι ώστε να επαναλάβουμε τα θετικά και να εξοβελίσουμε τα αρνητικά.
του Πάσχου Μανδραβέλη, 03/07/2013, Η Καθημερινή, για περισσότερα: εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου