Ο Γιώργος Προκοπάκης καταρρίπτει τους μύθους για την δυνατότητα άρνησης πληρωμών το 2010!

Γράφει ο Γιώργος Προκοπάκης

Το άνοιγμα της κονσέρβας

Έχουν ναυαγήσει, λέει, σε νησί τρεις: ένας Χημικός, ένας Φυσικός, ένας Οικονομολόγος. Δεν υπάρχει τίποτε φαγώσιμο. Η θάλασσα ξεβράζει μια μεγάλη κονσέρβα από τις αποθήκες του βυθισμένου πλοίου. Διαβουλεύσεις για το πώς θα την ανοίξουν.

Χημικός: την αφήνουμε μέσα στη θάλασσα, στα ρηχά στα βράχια, θα διαβρωθεί η «ραφή» του κουτιού και θα την ανοίξουμε.
Φυσικός: την τρίβουμε πάνω σε πέτρα μέχρι να «φαγωθεί» η συγκόλληση στο καπάκι και την ανοίξαμε.
Οικονομολόγος: έστω ότι έχουμε ανοιχτήρι.

Αυτή η ιστορία μούρχεται στο μυαλό με την κουβέντα για την αναδιάρθρωση του χρέους πριν το μνημόνιο το 2010. Δυστυχώς, η αναδιάρθρωση δεν είναι σαν την υποτίμηση νομίσματος που Παρασκευή απόγευμα την αποφασίζεις και τη Δευτέρα συνεχίζεται η οικονομική δραστηριότητα. Η άρνηση πληρωμών, ως μονομερής ενέργεια, μοιάζει με τη μονομερή πράξη υποτίμησης, μόνο που τη Δευτέρα δεν έχειςοικονομία να δραστηριοποιείται. Δεν ενεργοποιείται όμως την Παρασκευή της επιλογής σου, αλλά ο τζερτζελές αρχίζει η μέρα που δεν πληρώνεις την υποχρέωσή σου. Ακόμη και η υπερήφανη άρνηση του Ισημερινού προετοιμαζόταν τουλάχιστον δέκα μήνες και το colpo grosso πήρε άλλους έξι μήνες να ολοκληρωθεί – με μια μικρή λεπτομέρεια: αφορούσε λιγότερα από $3 δις ονομαστικού χρέους με την κυβέρνηση να έχει μαζεμένο αποθεματικό $6.5 δις, επίσης με πετρέλαιο, μπανάνες και γαρίδες στον Ειρηνικό.

Ας επιλέξουμε ημερομηνία άρνησης πληρωμών. Φεβρουάριος 2010 (για τις λήξεις του μήνα έγινε η τελευταία έκδοση χρέους του ΓΑΠ, €8.2 δις με 6.2% επιτόκιο) ή Μάιος 2010 (για τις λήξεις του μήνα βγήκε την 23/4 ο ΓΑΠ στο Καστελόρριζο). Το αποθεματικό του δημοσίου 31/12/2009 ήταν €1.6 δις και το δημόσιο «έτρεχε» με μηνιαίες δαπάνες €5.3 δις. Τα δημόσια έσοδα θα κατέρρεαν, οι τράπεζες θα έκλειναν. Τα μόνα χρήματα στα οποία μπορούσε να βάλει χέρι η κυβέρνηση ήταν όποια αποθεματικά ταμείων και οργανισμών και καταθέσεις (τότε περίπου €230 δις). Πόσες μέρες ή εβδομάδες θα άντεχε η Ελλάδα πριν αρχίσουμε να μαζεύουμε νεκρούς από τους δρόμους ή να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας; Χωρίς γενναία στήριξη από κάποιον η Ελλάδα θα γινόταν Νταρφούρ εντός εβδομάδων. Σενάριο δραχμής, χωρίς καμιά προετοιμασία και χωρίς καμιά δυνατότητα διαχείρισης. Οι οπαδοί της θεωρίας παιγνίων έχουν την απάντηση: θα στήριζε η Ευρώπη για να μη γίνει μετάσταση. Μετά τη στάση πληρωμών, θα κατέληγε η Ελλάδα σε δυο-τρία χρόνια με τους ομολογιούχους σε κούρεμα, ας πούμε, 70% (πρβλ Αργεντινή), υπολειπόμενο χρέος κάπου €110 δις προς εξυπηρέτησιν, κάπου €30 δις αρνητές συμμετοχής στη συμφωνία (πρβλ Αργεντινή), χωρίς τράπεζες και ασφαλιστικά ταμεία – με τη μετάσταση να έχει γίνει, άρα χωρίς ενδιαφέρον για την Ευρώπη.

Το σενάριο της στάσης πληρωμών έχει δύο ομάδες υποστηρικτών: τους δραχμιστές οπαδούς του ολοκληρωτισμού και μαυραγορίτες αφ’ ενός και τους παιγνιοθεωρητικούς που θα περνούσαν εκβιαστικά το λογαριασμό στην Ευρωζώνη με μόνη την απειλή και όχι πραγματοποίηση της στάσης, αφ’ ετέρου. Οι πρώτοι είναι απλώς εγκληματίες. Το πρακτικό αποτέλεσμα της πρότασης των δεύτερων θα ήταν η στήριξη της Ελλάδας μέχρις ότου φτιαχτούν οι συνθήκες διευθέτησης του χρέους (περίπου όπως έγινε με το PSI) που θα απέτρεπαν τη μετάσταση. Οι μεγαλομανείς εξ αυτών φαντάζονται λύσεις που για γλυτώσουν €50 ή €70 δις έκθεσης των τραπεζών τους στην Ελλάδα, οι γαλλογερμανοί θα φρόντιζαν εν μιά νυκτί το καθάρισμα όλων των ευρωτραπεζών και του χρέους όλης της Ευρώπης. Ακόμη και έτσι, όποιος φαντάζεται λύσεις χωρίς μνημόνια, χωρίς αυτόματο μηδενισμό ελλειμμάτων, ας το πει.

Η υπόθεση της αναδιάρθρωσης του χρέους πριν απ’ το μνημόνιο που ανακινήθηκε από τους εσωτερικούς ελεγκτές του ΔΝΤ είναι το ανοιχτήρι της κονσέρβας που δεν υπάρχει. Για συναινετική λύση διευθέτησης του χρέους, μόνο ανακοίνωση μπορούσε να γίνει και πραγματοποίηση ένα χρόνο μετά (υπάρχει και το διεθνές δίκαιο διάολε). Τα ελληνικά ομόλογα θα είχαν καταρρεύσει στο 10% της αξίας τους και η διευθέτηση θα γινόταν με κούρεμα 70%-80% και όρους χειρότερους του PSI που έγινε. Οι τράπεζες και τα ταμεία θα είχαν καταρρεύσει.

Ας γίνεται όση σπέκουλα θέλουν οι δραχμιστές, οι μαυραγορίτες και οι παιγνιοθεωρητικοί. Όσον αφορά την προ του προγράμματος αναδιάρθρωση του χρέους, οι ελεγκτές του ΔΝΤ απλώς στέκονται από τη μεριά του οικονομολόγου που θέλει το ανοιχτήρι της κονσέρβας. Με το δίκιο τους από την οπτική του τεχνοκρατικού οργανισμού. Δεν μπαίνουν καν στον προβληματισμό «πως διάολο θα γινόταν αυτό».

Συζητάμε για το ανοιχτήρι της κονσέρβας, λοιπόν.

31/08/2016, απο το npress.gr