Η αλεπού: Ήρωες σε πράσινα λιβάδια.

Χθες το βραδυ, η Γαλλια συγκρούστηκε με την Γερμανια.
Στο ποδοσφαιρο...στο πλαίσιο των αγώνων του ευρωπαικου πρωταθλήματος ποδοσφαίρου.
Παρά λιγες μονο μέρες, αυτη η "συγκρουση" συμπίπτει με την μάχη του ποταμού Somme.
Ο Somme ειναι ένα ποτάμι, στην βόρεια Γαλλια.
Βρισκεται βόρεια και λιγο ανατολικότερα απο το Παρισι.
Γυρω απο αυτο το ποταμι, ξεκινησε την 1η Ιουλιου του 1916 η μάχη που έφερε αντιμέτωπες την Γαλλια και την Αγγλια από την μια πλευρά με την Γερμανια απο την αλλη.
Δυο χρόνια μετα την έναρξη του Α' Π.Π οι δυναμεις της Entente συγκρούστηκαν με τις Κεντρικές Δυναμεις επιχειρώντας να περασουν πισω απο τις Γερμανικές γραμμες.
Οι μάχες κράτησαν μεχρι τον Δεκέμβριο του '16 και στην διάρκεια ολων αυτων των μηνών 800.000 νέα παιδια σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν απο το στρατόπεδο των συμμάχων.
Στην Γεμανική πλευρά, ο αντίστοιχος αριθμος ξεπέρασε τις 500.000.
Το σύνολο των απωλειών πλησίασε το 1.500.000 μεχρι το τελος των συγκρουσεων στον Somme.
Προκειται για την πιο αιματηρή μάχη, στην ιστορια όλων των πολέμων που εκανε ο ανθρωπος...

Στο νεκροταφείο που φιλοξενούνται τα νεκρά αυτα παιδια, στο πράσινο λιβάδι με τα λευκά μνήματα, πολλοι τάφοι γράφουν "άγνωστος στρατιώτης".

Πολλά απο τα θύματα δεν αναγνωρίστηκαν ποτε.
Δεν επέστρεψαν ποτέ σπιτι.
Αλλα όσοι πένθησαν την απωλεια, δεν μπορουν παρα να τους συναντήσουν στο πράσινο λιβάδι με τα λευκά μνήματα.
Οι πιο "τυχεροί" μπορουν να μιλήσουν εκει, στον δικο τους ήρωα.
Οι πιο άτυχοι, απευθύνονται σε εναν οποιονδήποτε ταφο.
Ελπίζοντας πως ο "άγνωστος στρατιώτης" ισως ειναι -ποιος ξερει; - ο ήρωάς τους.

Απο την μάχη του Somme, πέρασαν ακριβως 100 χρόνια.
Οι μνήμες ομως ειναι νωπές...γιατι το αιμα ηταν ποτάμι.
Ο πολιτικο-ιστορικός χρονος, καποιες φορες μετράει αλλιως.
Τα 100 χρονια που μας χωριζουν απο την μάχη του Somme και το πράσινο λιβάδι με τα λευκά μνήματα, μοιάζουν πιο κοντινά.
Ισως γιατι σε λιγοτερο απο 30 χρονια απο τότε, η Ευρωπη διχάστηκε βαθια και παλι.
Και μάτωσε και ξεκληρίστηκε ξανα.
Και άλλα πράσινα λιβάδια με λευκούς σταυρούς γέμισαν με αλλους ήρωες.
Γνωστους ή άγνωστους.

Αληθεια...ποσο διαφορετική θα ηταν η Ευρωπη διχως αυτες τος συγκρούσεις;
Πως θα ηταν ο κοσμος μας αν ολα αυτα τα νέα παιδια δεν ειχαν φυγει τοσο νωρις;
Μπορει κανεις να ειναι σίγουρος πως ανάμεσά τους δεν χάθηκε ενας ακομα Νταλί ή ενας άλλος Βαν Γκογκ...;
Μπορει κανεις να ορκιστεί με βεβαιότητα πως δεν χάθηκε ενας αλλος Μπετόβεν ή ενας Στράους;
Μπορει κανεις να ειναι σίγουρος πως η ανθρωπότητα δεν εχασε εναν άλλον Παστέρ, ή εναν Σαγκάν;
Πως ανάμεσά τους -απο την μια ή την αλλη πλευρά- δεν υπήρχαν υπέροχοι ανθρωποι, εξαιρετικοί επιστήμονες, δάσκαλοι, γιατροί, εφευρέτες;
Το μεγαλο δυστύχημα με τόσους πρόωρους θανάτους -παιδια στα 17...στα 18...στα 20 κ στα 21- βρισκεται στο αγνωστο: στο μέλλον που δεν πρόλαβε να έρθει και να συμβάλλει στον κόσμο και στις ζωες μας.
Ποιος ξερει πως θα ηταν ο κοσμος με ολα αυτα τα παιδια να τον αφήνουν στην σωστή στιγμη;
Με άσπρα μαλλιά. Εχοντας προλάβει να αφησουν, το δικο τους ίχνος.

Αυτα τα νέα παιδιά κοιμήθηκαν νωρις, στα πράσινα λιβάδια.
Που ομως δεν προέκυψαν, απλα.
Τα έφτιαξε ο εθνικισμος.
Τα έφτιαξε η αλαζονεία.
Τα έφτιαξε η απουσια καθε πνεύματος ανοχής, κατανόησης και συνεννόησης.
Τα έφτιαξαν κόσμοι μονοχρωμοι, τα έφτιαξαν αποκλεισμοί.
Τα έφτιαξε η μανία της περιχαράκωσης και η αποθέωση της πατρίδας και της εθνικης περηφανειας.
Τα έφτιαξε το καθαρό αιμα.
Τα έφτιαξε ο εθνολαικισμός.

Εκατό χρονια εχουν περασει απο την μάχη του Somme και μονο 70 χρονια απο το τελος του επόμενου μεγάλου πολέμου.
Μόνο μια, δηλαδη, γενιά.
Και ομως: αυτα τα 70 χρόνια ειναι η πιο μακρά περίοδος ειρηνης που εχει βιώσει η ήπειρός μας και ο κοσμος που εχουμε την τύχη να ζουμε.
Μόνο μια γενιά...και όμως αυτη ειναι η πιο μακρά περίοδος ειρηνης και διαρκούς ανάπτυξης.
Το καταλαβαίνουμε αυτό...;

Η υποχώρηση του φανατισμου των πατρίδων και του καθαρού αίματος, η υποχώρηση των εθνικισμών κσι των εθνικων περιχαρακώσεων, η υποχώρηση των "ιερών" βεβαιοτήτων και η ανάδειξη στην θεση τους κοινωνιών πολύχρωμων και πολυπολιτισμικων...ο ενιαίος ευρωπαϊκός χώρος με την όσμωση κουλτούρων, θρησκειών, ιδιαιτεροτήτων...η ελευθερη μετακίνηση και εγκατάσταση, η ανοχή στο "αλλο" ή ακομα και στο "ξένο", οι ανοιχτές αγορες και η ελευθερη οικονομια που -οχι μονο δημιουργει συνθηκες ευημερίας αλλα ταυτόχρονα- διευκολύνει τις συνεργασίες μεσα σε ενα πνεύμα αλληλοσεβασμού και αλληλοκατανόησης, κανουν τα πράσινα λιβάδια με τα λευκά μνήματα τοπο ευλαβικης ιστορικής μνημης και μόνο.
Τιποτα δεν συμβαίνει τυχαία.
Ο κοσμος μας αυριο, ειναι αυτο που φτιάχνουμε σήμερα.
Δεν θα μπορουσε να ειναι αλλιώς.

Σήμερα -ακριβως 100 χρονια μετα τις μάχες του ποταμού Somme- οι συγκρούσεις σε πράσινα λιβάδια δεν αφορούν ζωη και θάνατο.
Σημερα, οι παλιοι εχθροί περιορίζονται σε συγκρούσεις στα πράσινα λιβάδια των γηπέδων.
Σημερα, οι "ήρωές" μας ειναι ζωντανοι: σκοράρουν...τρέχουν...τριπλάρουν υπέροχα...μας αφήνουν με το στομα ανοιχτό με τις αποκρούσεις τους.
Σημερα γυρω απο τα πράσινα λιβάδια με τις λευκές γραμμες, οι αντίπαλες δυναμεις παλεύουν σωμα με σωμα.
Και ετσι ακριβως αφήνουν το λιβάδι, οταν η "μάχη" λήξει: οταν ο διαιτητής σφυρίξει το τελος, μετα απο 90 λεπτά "πολέμου", οι "ήρωές" μας αφήνουν τον τοπο της μάχης αγκαλιασμένοι.
Και γυρω απο το πράσινο λιβάδι με τις λευκές γραμμες, οι φιλοι των ηρώων μας τραγουδάνε αγκαλιασμένοι και αυτοί.
Σημερα οι μάχες μας, ειναι μονο ενα παιχνίδι...

Τον κοσμο μας, τον φτιαχνουν οι αποφασεις μας.
Είναι σημαντικό να το θυμομαστε, οταν παλιές διαιρέσεις πονηρά ξεπροβάλλουν...
Ειναι σημαντικό να το θυμόμαστε, οταν αχάριστα απαξιώνουμε αυτο που εχουμε σήμερα...

Θελω τα πράσινα λιβάδια μου με λευκές γραμμες....οχι με λευκούς σταυρούς.
Θελω τους "ήρωές" μου όρθιους και αγκαλιαςμένους μετα το τελος καθε "μάχης", που κρατα μονο 90 λεπτά κ κάτι.
Θελω να βλεπω τα νέα παιδια να φεύγουν απο το πράσινο λιβάδι αγκαλιασμένα...και να δακρύζω απο την συγκίνηση εκεινη που μονο οι αθλητισμος μπορει να προσφερει.
Αυτα ειναι τα πράσινα λιβάδια που αγαπαω να γονατίζω.
Για να πανηγυρίζω, και οχι για να προσκυνώ λευκούς σταυρούς και ήρωες διχως ονομα.

Εκατό χρόνια απο την μάχη του Somme με το 1.500.000 νέων παιδιών Γάλλων κ Γερμανων, νεκρων και σακατεμενων.
Χθες, νέα παιδια Γάλλοι και Γερμανοι έφευγαν απο το πράσινο λιβάδι με τις λευκές γραμμες και γυρω απο τις εξεδρες απλα για να γυρίσουν σπιτι.
Και έφευγαν αγκαλιασμένα.
Και έφευγαν τραγουδώντας.

Τα πράσινα λιβάδια μας, δεν εχουν πια σταυρούς.
Οι "ήρωές" μας, ειναι ζωντανοι. Θα τους δουμε ξανα.
Θα μας συγκινήσουν παλι.
Στα πράσινα λιβάδια, δεν υπαρχει πια θανατος.
Μονο ζωή υπάρχει...και χαμόγελο και παιχνίδι.

Ας μείνουν ετσι, τα πράσινα λιβάδια μας.
Ας μείνουν ετσι οι συγκρούσεις των Γάλλο-Γερμανων και ας μείνουν ετσι οι "ήρωές" μας.
Και για να μείνουν ετσι, μονο ενα χρειάζεται:
να θυμόμαστε καλά, τι ηταν αυτο που έφτιαξε τα άλλα πράσινα λιβάδια...αυτα με τους σταυρούς.

Ξεχνάει σωστα, εκεινος που θυμαται τι ειναι εκεινο που δεν πρεπει να συμβεί ποτέ ξανά.
Ποια πράσινα λιβάδια θελουμε...;
Πως τους θελουμε τους ήρωες...;
Ας κρατήσουμε τους "ήρωές" μας, ζωντανούς κ αγκαλιασμένους.

Ολες οι απαντήσεις, βρισκονται στο χερι μας...